و ما اخبار گذشتگان ديگر را اين چنين بر تو حكايت خواهيم كرد و از نزد خود اين ذكر (يعنى كتاب عظيم الشأن قرآن) را به تو عطا كرديم. (99) هر كس از اين ذكر اعراض كند روز قيامت بار سنگينى از گناه را به دوش خواهد داشت. (100) اينان در عذاب آن اعمال زشت مخلدند و سخت است بسى در قيامت بار اعمال زشتى كه به دوش گرفتهاند. (101) روزى كه در صور دميده شود و (در آن روز) بدكاران را كبود چشم محشور كنيم (و چشم كبودشان نشانه جرم خواهد بود). (102) و آنها (از هول و هراس آن روز) با يكديگر آهسته زير لب گويند كه (اى افسوس) ده روزى بيش (در زندگى دنيا) درنگ نكرديد (و نعمت ابدى بهشت را براى دنياى فانى از دست بداديد). (103) ما به آنچه مىگويند بهتر آگاهيم، كه از آن بدكاران بهتر و درستترينشان به آنها خواهد گفت: شما روزى بيش درنگ نكرديد (دريغا چه زود عمر در شهوت و معصيت بگذشت و جرم و عقابش بماند!) (104) و (اى رسول) از تو پرسند كه كوهها (در روز قيامت) چه مىشود؟ جواب ده كه خداى من كوهها را چنان از بنياد بركند كه خاك شده و خاكش بر باد دهد. (105) آن گاه پست و بلنديهاى زمين را چنان هموار گرداند. (106) كه در آن ابدا هيچ بلندى و پستى نخواهى ديد. (107) در آن روز خلايق همه از پى كسى كه آنها را به راه مستقيم به عرصه قيامت دعوت كند (يعنى اسرافيل) ناچار خواهند رفت، و صداها پيش خداى رحمان خاشع و خاموش گردد كه جز زير لب و آهسته صدايى نخواهى شنيد. (108) در آن روز، شفاعت هيچ كس سود نبخشد جز آن كس كه خداى رحمان به او رخصت شفاعت داده و سخنش را پسنديده باشد. (109) و خدا (به علم ازلى) بر همه آينده و گذشته خلايق آگاه است و خلق را ابدا به او احاطه و آگاهى نيست. (110) و بزرگان عالم همه در پيشگاه عزت آن خداى حى توانا ذليل و خاضعند و (در آن روز) هر كه بار ظلم و ستم به دوش دارد سخت زبون و زيانكار است. (111) و هر كس اعمالش نيكو است و (به خدا هم) ايمان دارد از هيچ ستم و آسيبى بيمناك نخواهد بود. (112) و ما اين گونه اين (قرآن عظيم) را قرآنى با فصاحت كامل عربى بر تو فرستاديم و در آن وعدهها و اهوال قيامت را به انواع گوناگون تذكر داديم، باشد كه مردم پرهيزكار شوند يا پندى از نو بر ايشان آورد. (113)