در كار دنيا و آخرت (تا از دنيا براى آخرت توشه برداريد). و سؤال كنند تو را كه با يتيمان چگونه رفتار كنند؟ بگو: به اصلاح (حال و مصلحت مآل) آنها كوشيد بهتر است (تا آنها را بىسرپرست گذاريد) و اگر با آنها آميزش كنيد رواست كه برادر دينى شما هستند، و خدا آگاه است از آن كس كه (در كار آنان) نادرستى كند و آن كه اصلاح و درستى نمايد. و اگر خدا مىخواست كار را بر شما سخت مىكرد چه آنكه خدا توانا و دانا است. (220) و با زنان مشرك ازدواج مكنيد مگر آنكه ايمان آرند و همانا كنيزكى با ايمان بهتر از زن آزاد مشرك است هر چند از (حسن و جمال) او به شگفت آييد، و زن به مشركان مدهيد مگر آنكه ايمان آرند و همانا بنده مؤمن بسى بهتر از آزاد مشرك است هر چند از (مال و حسن) او به شگفت آييد. مشركان (شما را از راه جهل) به آتش خوانند و خدا از راه لطف و مرحمت به بهشت و مغفرت دعوت كند و خداوند براى مردم آيات خويش بيان فرمايد، باشد كه هشيار و متذكر گردند. (221) و سؤال كنند تو را از عادت شدن زنان، بگو: آن رنجى است (براى زنان) در آن حال از مباشرت آنان دورى كنيد و با آنان نزديكى نكنيد تا آنكه پاك شوند، چون خود را پاك كردند از آنجا كه خدا دستور داده به آنها نزديك شويد، كه همانا خدا آنان را كه پيوسته به درگاهش توبه كنند و هم پاكيزگان دور از هر آلايش را دوست مىدارد. (222) زنان شما كشتزار شمايند، پس (براى كشت فرزند صالح) بدانها نزديك شويد هر گاه (مباشرت آنان) خواهيد، و چيزى براى خود پيش فرستيد و خدا ترس باشيد و بدانيد كه محققا نزد خدا خواهيد رفت. و (اى رسول) اهل ايمان را بشارت ده. (223) و زنهار نام خدا را هدف سوگندهاى خود مكنيد تا (با اين سوگندهاى راست و دروغ) از حقوقى كه مردم را بر شماست برائت جوييد و خود را نيكوكار و پرهيزكار قلمداد كنيد و مصلح ميان مردم جلوه دهيد؛ و خدا (راست و دروغ و نيك و بد را) شنوا و داناست. (224)