و نامم بر زبان اقوام آتيه نيكو، و سخنم دلپذير گردان. (84) و مرا از وارثان بهشت پر نعمت قرار ده. (85) و از پدرم (يعنى عمويم) درگذر، كه وى سخت از گمراهان است. (86) و روزى كه خلق را از قبرها برانگيزند در آن روز مرا رسوا (و هلاك) مگردان. (87) آن روزى كه مال و فرزندان (هيچ به حال انسان) سود نبخشند. (88) و تنها آن كس سود برد كه با دل با اخلاص پاك (از شرك و ريب و ريا) به درگاه خدا آيد. (89) و بهشت را به اهل تقوا نزديك سازند. (90) و دوزخ را بر گمراهان پديدار گردانند. (91) و به كافران گفته شود: بتهايى كه پرستش مىكرديد به كجا شدند؟ (92) آن بتهايى كه به جاى خدا پرستش مىكرديد آيا مىتوانند به شما اينك يارى كرده يا از جانب خود دفاع كنند؟ (93) در آن حال كافران و معبودان باطلشان هم به رو در آتش دوزخ افتند. (94) و نيز تمام سپاه شيطان (به جهنم در آيند). (95) و در دوزخ به مجادله و خصومت با يكديگر گويند: (96) به خدا قسم كه ما در گمراهى بسيار آشكارى بوديم. (97) كه شما (بتها) را مانند خداى عالميان پرستش مىكرديم. (98) و ما را گمراه نكردند جز قوم تبهكار. (99) پس (در اين روز سخت) نه شفيعى داريم، (100) و نه يك دوست صميمى (كه از ما حمايتى كند). (101) اى كاش كه بار ديگر (به دنيا) باز مىگشتيم تا (به خداى يگانه) ايمان مىآورديم. (102) همانا در اين (ندامت گمراهان) آيت عبرتى (براى ديگران) بود و ليك اكثر مردم باز ايمان نياوردند. (103) و همانا خداى تو خداى بسيار مقتدر و مهربان است. (104) قوم نوح هم پيغمبران خدا را تكذيب كردند. (105) هنگامى كه مهربان برادرشان نوح آنها را گفت: آيا خدا ترس و متّقى نمىشويد؟ (106) من براى شما بسيار رسولى امين (و خير خواهى مشفق) هستم. (107) پس از خدا بترسيد و راه طاعت من پيش گيريد. (108) و من اجرى از شما براى رسالت نمىخواهم و چشم پاداش جز به خداى عالم ندارم. (109) پس از خدا بترسيد و راه طاعت من پيش گيريد. (110) قوم نوح (از كبر و خود پرستى) پاسخ دادند كه ما چگونه به تو ايمان آوريم در صورتى كه پيروانت معدودى مردم خوار و فرومايهاند؟ (111)