27- سورة النمل به نام خداوند بخشنده مهربان طس (شايد اشاره به سوره است يا نام خدا يا رسول است كه به آن قسم ياد شده) اين آيات قرآن (بزرگ) و كتاب روشن خداست. (1) كه هدايت و بشارت براى اهل ايمان است. (2) آنان كه نماز به پا مىدارند و زكات مىدهند و كاملا به عالم آخرت يقين دارند. (3) همانا آنان كه ايمان به عالم آخرت نمىآورند (پس از اتمام حجت) ما اعمالشان را در نظرشان جلوه دهيم و آنها به كلى گمراه و سرگشته شوند. (4) آنها را هم (در دنيا) سختترين عذاب است و هم در آخرت زيانكارترين خلقند. (5) و تو (اى رسول ما) آيات قرآن (عظيم) از جانب خدايى حكيم و دانا (به وحى) بر تو القا مىشود. (6) (به ياد آر) هنگامى كه موسى (وقت بيچارگى و درد حمل زن در آن بيابان سرد و ظلمت نورى ديد و) به اهل بيتش گفت: مرا آتشى به نظر آمد مىروم تا از آن به زودى خبرى برايتان بياورم يا شايد براى گرم شدن شما شعلهاى برگيرم. (7) چون موسى بدان آتش نزديك شد او را ندا كردند كه آن كس را كه در (اشتياق) اين آتش است يا به گردش (در طلب) است (مقدمش به لطف حق) مبارك باد، و منزه است خدا كه آفريننده عوالم بىحد و نهايت است. (8) (از آن آتش شجر طور ندا آمد) اى موسى، همانا منم خداى مقتدر داناى درستكار. (9) و تو عصاى خود بيفكن، چون موسى (عصا افكند و ناگاه) بر آن نگريست كه به جنبش و هيجان در آمد چنان كه اژدهايى مهيب گرديد، رو به فرار نهاد و ديگر واپس نگرديد، (در آن حال بدو خطاب شد) اى موسى مترس كه پيغمبران در حضور من هرگز نمىترسند. (10) (ستمكاران عالم بايد بترسند) مگر كسى كه ستم و كار بد كند آن گاه به زودى (توبه كند و) نيكويى را جايگزين بدى كند (تا خدايش ببخشد) كه همانا خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (11) و دست در گريبان خود كن تا چون بيرون آيد نه از مرض (برص، بلكه از نظر لطف خدا) سپيد و روشن (چون ماه تابان) گردد، آن گاه با نه معجز الهى (يعنى عصا و يد بيضا و ملخ و قمّل و ضفدع و خون و شكافتن دريا و كوه و طوفان) به سوى فرعون و قومش كه گروهى فاسق و نابكارند به رسالت روانه شو. (12) اما چون آيات و معجزات ما به طور روشن به آنها ارائه شد گفتند كه اين سحر بودنش روشن و آشكار است. (13)