قارون گفت: اين مال و ثروت فراوان به علم و تدبير خودم به من داده شد! آيا ندانست كه خدا پيش از او چه بسيار امم و طوايفى را كه از او قوت و ثروت و جمعيتشان بيشتر بود هلاك كرد؟ و هيچ از گناه بدكاران سؤال نخواهد شد (بلكه يكسر به دوزخ روند). (78) آن گاه قارون (روزى) با زيور و تجمل بسيار بر قومش در آمد، مردم دنيا طلب (كه او را ديدند) گفتند: اى كاش همان قدر كه به قارون از مال دنيا دادند به ما هم عطا مىشد كه او بهره بزرگ و حظّ وافرى را داراست. (79) و اما صاحبان مقام علم و معرفت (به آن دنيا پرستان) گفتند: واى بر شما (و همت پست شما) ثواب خدا براى آن كس كه به خدا ايمان آورده و نيكوكار گرديده بسى بهتر (و بالاتر از اين دارايى دو روزه قارون) است، ولى هيچ كس جز آنان كه صبر پيشه كنند بدان ثواب و مقام نخواهد رسيد. (80) پس (از اندك زمانى) ما هم او را با خانه (و گنج و دارايى) اش به زمين فرو برديم و هيچ حزب و جمعيتى نداشت كه او را در برابر خدا يارى كنند و خود هم نتوانست خويش را يارى دهد. (81) صبحگاه هم آنان كه روز گذشته (ثروت و) مقام او را آرزو مىكردند با خود مىگفتند: اى واى (بر ما و آرزوهاى ما) گويى خداست كه هر كه از بندگان خود را خواهد روزى فراوان دهد و (هر كه را خواهد) تنگ روزى كند، اگر نه اين بود كه خدا بر ما منّت گذاشت (و غرور و ثروت قارون نداد) ما را هم (مثل او) در زمين فرو بردى! اى واى كه گويا كافران را هرگز فلاح و رستگارى نيست! (82) ما اين دار (بهشت ابدى) آخرت را براى آنان كه در زمين اراده علوّ و فساد و سركشى ندارند مخصوص مىگردانيم و حسن عاقبت خاص پرهيزكاران است. (83) هر كه عمل نيك آرد پاداش بهتر از آن يابد، و هر كس كه عمل بد كند بدكاران جز به همان اعمال بد مجازات نشوند. (84)