پس چون هر دو تسليم امر حق گشتند و او را (براى كشتن) به روى در افكند. (103) و ما در آن حال (كه كارد به گلويش كشيد) خطاب كرديم كه اى ابراهيم، (104) تو مأموريت عالم رؤيا را انجام دادى (كارد را از گلويش بردار). ما نيكو كاران را چنين نيكو پاداش مىدهيم. (105) اين ابتلا همان امتحانى است كه (حقيقت حال اهل ايمان را) روشن مىكند (كه در راه خدا از هر چيز مىگذرند). (106) و بر او (گوسفندى فرستاده و) ذبح بزرگى فدا ساختيم. (107) و ثناى او را در ميان آيندگان وا گذارديم. (108) سلام و تحيّت خدا بر ابراهيم باد. (109) ما نيكوان را اين چنين پاداش نيكو مىدهيم. (110) زيرا او از بندگان با ايمان ما بود. (111) و باز مژده فرزندش اسحاق را كه پيغمبرى از شايستگان است به او داديم. (112) و بر ابراهيم و اسحاق بركت و خير بسيار عطا كرديم، و از فرزندانشان برخى صالح و نيكوكار و برخى دانسته و آشكار به نفس خود ستمكار شدند. (113) و همانا ما بر موسى و هارون منّت گذارديم. (114) و هر دو را با قومشان از بلاى بزرگ (فرعونيان) نجات داديم. (115) و آنها را يارى داديم تا (بر فرعونيان) به حقيقت غالب شدند. (116) و به آن دو (پيغمبر) كتاب (تورات) روشن بيان را عطا كرديم. (117) و هر دو را به راه راست (خداپرستى) هدايت كرديم. (118) و برايشان نام نيك در ميان آيندگان باقى گذارديم. (119) سلام و تحيّت بر موسى و هارون باد. (120) ما چنين نيكوان را پاداش نيكو مىدهيم. (121) زيرا هر دو از بندگان خاص با ايمان ما بودند. (122) و همانا الياس يكى از رسولان بزرگ خدا بود. (123) وقتى كه قومش را گفت: آيا خداترس و پرهيزكار نمىشويد (كه ترك بت و خود پرستى كنيد)؟ (124) آيا بت بعل نام را (خدا) مىخوانيد و خداى بهترين آفريننده عالم را ترك مىگوييد؟ (125) همان خدايى كه آفريننده شما و پدران گذشته شماست (نه بتان جماد). (126)