خلاصه‌

پس از منصور، فرزندش مهدى به خلافت رسيد. سياست او در برخورد با مردم ملايمتر بود. وى به محض رسيدن به خلافت فرمان عفو عمومى صادر كرد، اموال مردم را كه پدرش بناحق گرفته بود بدانان بازگرداند. از اين رو، مردم از به قدرت رسيدن او خشنود شدند. ولى با استقرار در مسند خلافت تغيير سياست داد. وى اموال و ثروتهاى برجاى مانده از پدرش را صرف عياشى، ميخوارگى و بزمهاى سلطنتى كرد و معتقد بود زندگى بدون بزم و نديمان، خير و لذّتى ندارد.

خليفه در اثر اشتغال به عياشى از اداره مملكت بازماند و بازار رشوه‌خوارى و فساد ادارى در همه جا رواج پيدا كرد.

رفتار مهدى با علويان برخلاف روزهاى نخست حكومتش بسيار خشن و ستمگرانه بود. وبه هر يك از آنان دست مى‌يافت دستگير كرده مى‌كشت. امام كاظم (ع) به عنوان كانون خطر براى عباسيان، از سوى مهدى همواره مورد اذيت و آزار قرار مى‌گرفت. بارها به مركز خلافت احضار و يك بار تهديد به قتل شد.

هادى چهارمين خليفه عباسى بود كه پس از پدرش مهدى بر سر كار آمد. وى كه جوانى سبكسر و ناپخته بود در طول مدت يك سال واندى حكومت خود در عياشى و حيف و ميل بيت‌المال مسلمانان و نيز ظلم و ستم به علويان و ايجاد رعب و وحشت در جامعه، دست كمى از نياكان خود نداشت.