درس نوزدهم:

پاسدارى از ميراث امامت‌

دعوت به امامت و پاسدارى از ميراث گرانبهاى آن به عنوان اساسى‌ترين پايه حفظ مكتب و استوارترين و مطمئن‌ترين پشتوانه اجراى اصول و ارزشهاى اسلامى و انسانى همچون آزادى، استقلال، عدالت اجتماعى و ... در سطح جامعه، همواره در سرلوحه برنامه دعوت امامان (ع) قرار داشته است. اهميّت و حساسيّت اين رسالت مهمّ در مقايسه با ديگر رسالتهاى آن بزرگواران در اين است كه اين ركن ركين مكتب تشيع پس از رحلت رسول اكرم (ص)، در معرض بيشترين و خطرناكترين توطئه‌ها و موضعگيريها از سوى دشمنان اسلام قرار گرفته است. حاكمان و زمامدارانى كه پس از رحلت رسول خدا (ص) بر مسند خلافت اسلامى تكيه زدند- جز دوران بسيار كوتاه حكومت اهل بيت (ع)- به رغم اختلافات فكرى و سياسى كه با يكديگر داشتند در مبارزه با جبهه امامت و لزوم حذف آن از فرهنگ سياسى مكتب، اتفاق نظر داشتند.

تلاشهاى آنان در اين رابطه ابعاد مختلفى داشت، از جمله:

1- تحريف معناى امامت و محدود كردن آن به رهبرى سياسى جامعه و جدا كردن دو ركن مهمّ ديگر يعنى رهبرى فكرى و اخلاقى از پيكره آن. هدف آنان از تحريف اين بود كه بتوانند خلافت و زمامدارى خويش را- كه صرفاً جنبه سياسى داشت و از آموزش دينى به مفهوم واقعى خود و نيز تزكيه و تهذيب روحى امت كاملًا تهى بود- بر آن منطبق، و چنين وانمودكنند كه‌آنان نيز پيشواى‌امت و «امام مسلمين» هستند. ابن ابى الحديد مى‌گويد:

«از استادم درباره نصّ بر امامت على (ع) پرسيدم و گفتم: چگونه ممكن است آنان نصّ رابه كنارى نهاده باشند؟

استادم گفت: علت عمده آن اين است كه آنان خلافت را در شمار معالم دينى همچون نماز و