كار بيهوده انجام مى‌دهد و نه بازى مى‌كند.» [1]

د- توجّه به ذات حقتعالى‌

شماخت حقتعالى و توجه و عنايت به مقام ربوبى بويژه به هنگام نماز و عبادت از ديگر ويژگيهاى اولياى الهى از جمله موسى بن جعفر عليه السلام است. نمونه ذيل بيانگر اين حقيقت است.

ابوحنيفه خدمت امام صادق عليه السلام رسيد و عرض كرد: نگران شدم وقتى ديدم فرزندتان موسى عليه السلام نماز مى‌خواند و مردم از پيش روى او مى‌گذرند.

امام عليه السلام فرزندش موسى عليه السلام را خواست و جريان را از او پرسيد. حضرت كاظم عليه السلام فرمود:

«نَعَمْ يا ابَةِ انَّ الّذى‌ كُنْتُ اصَلّى‌ لَهُ كانَ اقْرَبَ الَىَّ مِنْهُمْ. يَقُولُ اللَّه تَعالى: وَ نَحْنُ‌اقْرَبُ الَيْهِ مِنْ حَبْلُ الْوَريد.» [2]

آرى (چنين بود) اى پدر عزيزم! (ليكن) آن كس كه من براى او نماز مى‌خوانم به من نزديكتر از آنان است (كه از پيش رويم مى‌گذشتند) خداوند مى‌فرمايد:

ما به او از رگ قلبش نزديكتريم.

امام صادق عليه السلام با شنيدن سخنان فرزندش او را در آغوش گرفت و فرمود:

«پدر و مادرم به فداى تو اى گنجينه اسرار نامتناهى الهى» [3]

ابوحنيفه در جريان اين ديدار خواست خودى نشان دهد و اظهار فضلى بكند ولى سخنان عارفانه و عميق فرزندى خردسال امام صادق عليه السلام او را شرمنده كرد و اين پيام ودرس مهمّ را به وى داد كه او در مقامى نيست كه بخواهد به اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله درسى بدهد و چيزى بياموزد.

[1] - مناقب، ج 4، ص 317

[2] - ق، (50) آيۀ 16

[3] - مناقب، ج 4، ص 311 و اعلام الورى، ص 297