كه تا خورشيد بر نيايد، قربانى انجام نمى‌گيرد.(1)

منشأ تعبير به ايّام تشريق در فقه، ورود آن در سنّت است. قرآن از اين روزها به «ايّام معدودات» ياد كرده است.(2)از اين موضوع در باب حج سخن گفته‌اند.

روزه در منى:روزه گرفتن در اَيّام تشريق براى كسى كه در منى( --> منى)است، حرام مى‌باشد،(3)ليكن در اينكه اين حكم مخصوص كسى است كه در حال به جا آوردن مناسك حج است ويا همه حاضران در منى را در برمى‌گيرد، اختلاف است.(4)

بيتوته در منى:بيتوته در منى در شب يازدهم و دوازدهم و نيز سيزدهم ذيحجّه براى حاجى‌اى كه تا غروب روز دوازدهم در منى مانده و كوچ نكرده و نيز كسى كه از صيد و زنان اجتناب نكرده واجب است.(5)

اقامت در منى:اقامت در منى در روزهاى يازده، دوازده و سيزدهم ـ علاوه بر مقدار زمان لازم براى رمى جمرات( -->رمى جمره)كه واجب است ـ براى حاجى مستحب است(6)و نيز مستحب است كسى كه حج او فوت شده، تا پايان ايّام تشريق در منى بماند، سپس عمره به جا آورد.(7)

رمى جمرات:پرتاب سنگ‌ريزه‌ها به جمرات سه گانه در روزهاى يازدهم و دوازدهم بر حاجى واجب است. اين حكم در روز سيزدهم ذيحجّه نيز براى كسى كه شب سيزدهم در منى مانده، ثابت است.(8)

نَفْر:كوچ كردن از منى بعد از ظهر روز دوازدهم، براى كسى كه به قول مشهور، از زن و صيد اجتناب كرده باشد ـ كه به آن نَفْر اوّل گفته مى‌شود ـ و نيز روز سيزدهم بعد از رمى جمرات سه گانه، هر چند قبل از ظهر، براى كسى كه شب سيزدهم در منى مانده ـ كه از آن به نَفْر دوم تعبير مى‌شود ـ جايز است(9)( -->كوچ).

قربانى:زمان قربانى مستحب (اُضحيّه) براى كسى كه در منى است، چهار روز: از دهم ذيحجّه تا پايان اَيّام تشريق، و براى كسى كه در منى نيست، سه روز: از دهم تا پايان روز دوازدهم ذيحجّه است(10)( --> قربانى).

تكبير:گفتن تكبيرهاى وارد شده بعد

• (1)النهاية (ابن اثير)/ واژه «شرق»
• (10)جواهرالكلام 19/223
• (2)بقره/ 203
• (3)جواهر الكلام 17/122
• (4)122 ـ 123 ؛ العروة الوثقى 2/ 243
• (5)جواهر الكلام 20/ 3 ـ 8 ، 13 ـ 14 و 36
• (6)32
• (7)19/ 91
• (8)20/ 15 ـ 16
• (9)36 ـ 42 ؛ العروة الوثقى 2 / 541