خود كه تعداد آنها از سيصد نفر تجاوز نمى‌كرد به قصد محاصره آن شهر حركت كرد [1] اما به دليل رسيدن كمك از ناحيه دمشق و حمص، موفّق به آزادى شهر نشد و به سوى انطرطوس عقب نشينى كرد و آزادى آن را به فرصتى ديگر كه نيرو و اسلحه تهيّه نمايد، موكول كرد. ريموند در فاصله بين سالهاى (495- 497 ه) در انطرطوس بسر برد امّا در خلال اين مدّت از حمله و تهاجم به اين شهر باز نايستاد، جز اينكه شهر طرابلس از نظر استحكامات دفاعى در حدّى بود كه نه تنها اين حملات درآن تأثيرى نداشت بلكه تا زمانى كه كشتيهاى متعلّق به اين شهر از ناحيه دريا از نظر موادّ غذائى و آذوقه مورد نياز، تدارك مى‌شدند، در برابر محاصره دراز مدّت زمينى هم قادر بر مقاومت و پايدارى بود، فخر الملك نيز با اعزام نيروهاى خود حملاتى را به سواحل صليبى‌ها انجام مى‌داد. [2]

در سال 499 هجرى (1105 م) ناوگان متعلّق به طرابلس با كشتيهاى بيزانس كه امپراطور كسيوس كومنين آنها را براى يارى ويليام ژوردان، فرستاده بود درگير شد، اين نبرد با شكست بيزانسيها خاتمه پيدا كرد وناوگان طرابلس موفّق شد به يك فروند كشتى آنها دست يازد. [3]

هنگامى كه محاصره طرابلس در سال 500 هجرى توسّط صليبى‌ها شدّت يافت و انتظار فخر الملك در دريافت كمك از بغداد به طول انجاميد واوضاع طرابلس بحرانى شد، وى مصمّم شد كه خود به بغداد برود. از اين رو پسر عموى خويش ابوالمناقب بن عمّار را با گروهى از بزرگان به رياست سعدالدّوله فتيان بن اعز [4] وبه گفته‌اى ابن اعسر [5] به نمايندگى از خود بر طرابلس گماشت و نيروهاى دريايى و زمينى را براى وى منظّم كرد [6] و سپس رهسپار بغداد گرديد.

امّا پسر عمويش ابوالمناقب، با استفاده از فرصت عدم حضور وى در طرابلس،

[1] - ابن اثير، حوادث سال 495 هجرى، سعيد عاشور، الحركة الصلبيّه، ج 1، ص 356.

[2] - ابن اثير، ج 8، ص 219.

[3] - همان مدرك، ص 235.

[4] - ابن فرات، تاريخ ابن فرات، ج 8، ص 77.

[5] - ابن شداد، الاعلاق الخطيره، ج 2، بخش 2، ص 109.

[6] - ابن قلانسى، ص 160 و ابن اثير، ج 8، ص 250.