بود، ليكن بعضى از مسؤولان نظام اميد هدايت و اصلاح آنان را داشتند، امّا در عمل مشخص گرديد كه اين حسن ظنّ، به‌ مورد نيست.

پس از پيروزى انقلاب اسلامى و در جريان تصويب لايحه قصاص در مجلس شوراى اسلامى، جبهه ملّى عليه اين لايحه موضعگيرى كرد و از مردم خواست عليه آن راهپيمايى كنند. اين امر با مخالفت شديد حضرت امام رو به رو شد و ايشان با اعلام ارتداد بانيان راهپيمايى مزبور در صورت عدم پشيمانى از عملكرد خويش، به زندگى سياسى جبهه ملّى در داخل كشور پايان دادند.

سازمان منافقين كه براى جلوگيرى از تحقّق نهايى انقلاب پانزده خرداد به وجود آمده بود، تا نزديكترين روزهاى ممكن به پيروزى انقلاب با آن مخالفت كرد و وقتى كه پيروزى را قطعى ديد به روشهاى منافقانه رو آورد. از اين رو، سازمان منافقين هيچ نقش قابل ذكر يا غير قابل ذكرى در پيروزى انقلاب اسلامى نداشت، جز اين كه تضاد آن با نظام اسلامى، از تمام احزاب و گروههاى سياسى بيشتر بود.

منافقين در اغفال برخى از جوانان ساده دل كشورمان، متأسفانه موفقيّت قابل توجهى به دست آوردند و چندين هزار نفر را در راستاى اهداف شيطانى خود سازماندهى كردند. آنان همچنين در فريب دادن بنى صدر به هنگام رياست جمهورى وى موفق بودند. اين موفقيّت تا حدّ قابل توجّهى مديون سوابق مشكوك و مبهم بنى صدر و وابستگى وى به آمريكا بود.

امام خمينى با شناخت دقيقى كه از ماهيت منافقين داشتند، دست آنان را براى توده مردم رو كردند. بر اثر اين افشاگريها، منافقين چهره پليد خود را به نمايش گذاشتند و از طريق ترور، انفجار، جاسوسى، اعلام جنگ مسلحانه و صدها جنايت ديگر سرسپردگى خود را به آمريكا به اثبات رساندند.

هيأتهاى مؤتلفه اسلامى كه از ابتداى تشكيل، تحت نظر مستقيم حضرت امام خمينى قرار داشت، با سازماندهى مردم و هيأتهاى مذهبى جهت شركت در راهپيمائيها و اعتصابات دوران انقلاب اسلامى، نقش بزرگى را در به پيروزى رساندن انقلاب اسلامى ايفا كرد.