بيگانه به خصوص سفارت آمريكا در تماس بود. بخشى از اسناد لانه جاسوسى آمريكا در ايران نشانگر اين امر است. به سخنان برخى از رهبران جبهه ملّى در اين رابطه توجه كنيد:

«آمريكا بايد ايران را راهنمايى كرده و كمك كند كه به طرف دمكراسى غربى برود تا مردم بتوانند آزاد باشند.» (كشاورز صدر)

«ما در مورد جبهه ملى احساس مى‌كنيم كه در چنين زمانى مهم است به ايالات متحده نشان دهيم كه اشخاص معتدلى هستيم و ضد بيگانگان بى‌بند و بار نيستيم و راديكالهاى كله شق نمى‌باشيم.» (داريوش فروهر)

«از سوى ديگر ايران به تنهايى نمى‌تواند در مقابل شوروى كارى از پيش برد، تنها از طريق حفظ روابط حسنه و شايسته با غرب و تنها با كمك و تفاهم غرب ما مى‌توانيم روابط حسنه و مطمئن با آنها داشته باشيم.» (كريم سنجابى) [1]

2- مبارزه در چهار چوب قانون: جبهه ملّى در طول حيات خويش، سعى كرده است تا در چهار چوب قوانين موجود كشور به مبارزه مسالمت آميز عليه حكومت بپردازد.

اين مبارزه در زمان شاه عليه شخص شاه يا نظام شاهنشاهى نبود، زيرا قانون اساسى آن زمان حكومت شاه را تأئيد كرده بود، بلكه در جهت ظاهرى دريافت آزادى‌هاى سياسى و در حقيقت وصول به قدرت سياسى بود.

3- ائتلاف: جبهه ملّى سعى مى‌كرد احزاب مختلف را تحت پوشش خود قرار دهد. در اين راستا دگرگونيهاى متعدّدى را به خود پذيرفت. احزابى كه از اعضاى اصلى جبهه ملى بشمار مى‌رفتند، عبارت بودند از:

الف- حزب ايران: سازمان يافته‌ترين گروه موجود در جبهه ملّى بود و معتقد بودكه اصول سوسياليسم را بايد به تدريج وارد ايران ساخت. اعضاى آن را معمولًا كارمندان تحصيل كرده دولت تشكيل مى‌دادند و همين مسأله، قدرت قابل توجّهى را براى حزب فراهم كرده بود.

رهبر آن در زمان سقوط مصدق، اللّهيار صالح نام داشت. اوبه خاطر روابط دوستانه‌اش با «پيشه ورى» كه مى‌خواست در آذربايجان حكومت مستقل

[1] مجموعة اسناد لانه جاسوسِی آمرِیکا، احزاب سِیاسِی در اِیران، بخش اوّل، ص 5.