پس از جنگ جهانى اوّل چون انگلستان بيشتر كشورهاى خاورميانه را مستقيم يا غير مستقيم زير سلطه خود داشت، به فكر افتاد كه يك پيمان دفاعى و عدم تجاوز كه سدى در مقابل شوروى و نفوذ كمونيسم باشد، به وجود آورد. پس از رفع اختلافات ارضى و مرزى بين كشورهاى مورد نظر، پيمانى به نام سعدآباد با شركت ايران، عراق، افغانستان و تركيه منعقد شد.

در دوم سلطنت رضاخان رابطه سياسى بين ايران و فرانسه و ايران و آمريكا بنا به دلايل خاصى به دستور رضاخان قطع شد كه پس از مدتى، اين روابط دوباره برقرار گرديد و مناسبات آن دو كشور با ايران به حال عادى درآمد.

روابط ايران و آلمان كه از زمان سفر دوم ناصر الدين شاه به اروپا آغاز شده بود، با روى كار آمدن رضاخان و افزايش قدرت او در ايران و هيتلر در آلمان به بالاترين سطح خود تا آن روز رسيد؛ بطورى كه در سال 1319، روابط سياسى، اقتصادى و تجارى بين دو كشور چندين برابر روابط قبلى بود.

با آغاز جنگ جهانى دوم، دولت ايران بيطرفى خود را اعلام كرد و به مدت دو سال كه جنگ در اروپا ادامه داشت، ايران توانست بيطرفى خود را حفظ كند. امّا با حمله آلمان به شوروى و پيوستن شوروى، به متفقين موقعيت استراتژيكى ايران به جهت كمك نظامى و تسليحاتى انگليس و فرانسه به شوروى چند برابر افزايش يافت. به همين دليل متّفقين حضور آلمانيها را در ايران بهانه قرار داده و زمينه‌هاى حمله به ايران را آماده كردند.

انگلستان و شوروى (متّفقين) در سوم شهريور 1320 ه ش هر كدام از سه جهت به خاك ايران تجاوز كردند و پس از مدت كوتاهى بيشتر خاك ايران را اشغال كرده، از دولت ايران خواستار تحويل اتباع آلمان به متّفقين و تعطيل سفارتخانه‌هاى دولتهاى متحد شدند. امّا چون با تعلل ايران روبرو شدند، در 25 شهريور همان سال، يورش خود را به تهران آغاز كردند كه رضاخان در اين روز استعفا داد و به وسيله انگلستان به خارج تبعيد شد و پسرش محمد رضا به سلطنت رسيد.