تركيه، سوريه، لبنان، فلسطين، عراق، اردن و عربستان سعودى بود. كشورهاى فاتح جنگ كه با طرح و نقشه قبلى باعث اضمحلال بزرگترين دولت اسلامى وقت شدند، به اين بسنده نكردند و توطئه خود را به شكل ديگرى ادامه دادند. جامعه ملل كه پس از پايان جنگ جهانى اوّل تشكيل شده بود، سرپرستى و قيموميت اين دولتهاى كوچك مسلمان را به فاتحان جنگ سپرد كه از جمله آنها قيموميت كشور فلسطين توسط دولت استعمارگر انگلستان بود.

دولت انگلستان كه در طول مدت قيموميت خود بر فلسطين، توطئه شوم تشكيل يك دولت صهيونيستى مركب از يهوديان سراسر دنيا را خاك فلسطين طراحى كرده بود، پس از پايان جنگ جهانى دوّم، نيت پليد خود را آشكار كرد و مسأله فلسطين و تشكيل دولت يهود رابه سازمان ملل ارجاع داده مجمع عمومى سازمان ملل نيز كميسيونى به منظور يافتن راه حلى درباره فلسطين تشكيل داد. نتيجه كار كميسيون، تقسيم فلسطين به دو كشور عرب ويهود بود كه در سال 1326 ه. ش/ 1947 م مورد تصويب آن مجمع قرار گرفت. صهيونيستها كه از قبل خود را براى تشكيل يك دولت يهودى آماده كرده بودند، از تصويب چنين گزارشى در مجمع عمومى استفاده كردند و نخستين دولت اسرائيل را 24 ارديبهشت 1327 ه. ش/ چهارده مه 1948 م بطور رسمى تأسيس كردند. [1]

در سال 1328 ه. ش دولت ايران در زمان نخست وزيرى «محمد ساعد مراغه دارى» [2] رژيم اشغالگر قدس را به صورت «دو فاكتو» [3] به رسميت شناخت و اولين كنسولگرى خود رادربيت المقدس تشكيل داد. پس ازبرقرارى روابط دولت ايران با اسرائيل، كشورهاى عرب مسلمان به اين عمل ايران اعتراض كردند و روابط آنها با ايران

[1] - فلسطين 1947، آلن گرش و دو مينيك ويدال، ترجمه عباس آگاهى، ص 12-16، آستان قدس، مشهد، 1368؛ تاريخ روابط خارجى ايران از پايان جنگ دوّم جهانى تا سقوط پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 46-49.

[2] - در اين زمان وزير خارجه ايران على اصغر حكمت بود. وى چون مخالف شناسايى اسرائيل بود، بركنار شد و دكتر على اكبرسياسى وزير امور خارجه شد.

[3] - شناسايى دو فاكتو موقتى و ناپايدار و به معناى كنترل عملى يك رژيم و به منظور حفظ حقوق و اموال دولت شناسنده در مناسبات با حكومت دو فاكتو مى باشد. (حقوق بين الملل عمومى، هوشنگ مقتدر، ص 65، 66) به عبارتى ديگر شناسايى وجود واقعى يك دولت يا كشور است نه شناسايى حقوقى و قانونى (فرهنگ سياسى، آشورى)‌