هر چند جمهورى اسلامى ايران با نفوذ روز افزون ابرقدرتها در سازمانهاى بين المللى بويژه شوراى امنيت مخالف است؛ اما به دليل اهداف مهم سياست خارجى خود ودفاع از حقوق ملتهاى مستضعف و ساير آزاديخواهان دنيا از بدو پيروزى انقلاب در تمام اركان آن حضور گسترده و فعالى داشته است.

روابط جمهورى اسلامى ايران با جنبش عدم تعهد در اوايل پيروزى انقلاب اسلامى چندان فعال نبود اما با آغاز جنگ تحميلى، ايران حضور بيشترى در آن يافت و با تلاشهاى سياسى وديپلماتيك خود توانست عراق را از ميزبانى كنفرانس سران در زمان جنگ محروم كند.

روابط خارجى جمهورى اسلامى با سازمان كنفرانس اسلامى را مى‌توان به سه دوره قبل از جنگ، هنگام جنگ و بعد از جنگ تقسيم كرد. ايران در هر يك از اين دوره‌ها، بنا به سياست خاص آن زمان با اين سازمان روابطى داشت و بعد از خاتمه جنگ تحميلى بطور گسترده و همه جانبه در آن سازمان حضور داشته است.

ايران از بنيانگذاران سازمان كشورهاى صادر كننده نفت (اوپك) بوده است و به همين دليل، چه قبل و چه بعد از انقلاب اسلامى در آن سازمان حضور داشته است. روابط ايران با اين سازمان بيشتر تحت تأثير سياستهاى نفتى جمهورى اسلامى پس از پيروزى انقلاب بوده است.