1- آلمان‌

تا قبل از اتحاد دوباره جمهورى فدرال آلمان (آلمان غربى) وجمهورى دموكراتيك‌آلمان (آلمان شرقى) در مهر ماه 1369 ه. ش، جمهورى اسلامى ايران با هردوكشور روابط نسبتاً خوبى داشت كه در اين قسمت بطورجداگانه توضيح داده خواهد شد.

پس از پيروزى انقلاب اسلامى وتشكيل نظام جمهورى اسلامى، روابط اين نظام نوپا و كشور آلمان غربى به دو دليل مى توانست در سطح خوبى برقرار باشد. اول اين كه ايران و آلمان غربى از گذشته‌هاى دور داراى پيوندها و روابط نزديكى در تمام جنبه‌هاى اقتصادى، سياسى، فرهنگى و ... بودند. دوم اين كه آلمان صنايع و تكنولوژى پيشرفته اى در تمام زمينه‌هاى صنعتى و فنى داشت واين مسأله مى توانست باعث تقويت روابط دو كشور شود؛ چرا كه رهبران و مسؤولان نظام اسلامى در ايران به فكر تشكيل يك كشور پيشرفته و مترقى اسلامى بودند. اما بنا به دلايلى كه مهمترين آن وابستگى سياسى و نظامى آلمان غربى به امريكا بود، روابط دو كشور از پيشرفت قابل توجهى برخوردار نشد.

آغاز جنگ تحميلى و پشتيبانى همه جانبه كشورهاى غربى و از جمله آلمان غربى از عراق از يك سو و مسأله اشغال لانه جاسوسى و گروگانگيرى جاسوسان امريكا در تهران از سوى ديگر، باعث تنش بيشتر روابط دو كشور شده و به همين دليل سطح مناسبات دو كشور باز هم كاهش پيدا كرده و به پايين ترين سطح خود رسيد. [1]

علاوه بر موارد فوق، عوامل ديگرى از جمله كشته شدن رهبران و چندتن از اعضاى حزب دموكراتيك كردستان در آلمان، مسأله جاسوسى «هلموت شيمكوس» آلمانى در ايران و دستگيرى چند تبعه لبنان در آلمان و اختلاف بر سر نيروگاه بوشهر باعث نوساناتى در روابط جمهورى اسلامى ايران و كشور آلمان فدرال شد. سرانجام، پايان‌

[1] - تاريخ سياست خارجى ايران از شاهنشاهى هخامنشى تا امروز، غلامرضا على بابايى، ص 719-717.