اسلامى ايران در آن كشور در ماههاى پيش از پيروزى انقلاب و ديگر موضع گيريهاى نسبتاً خوب مقامهاى فرانسوى در مقابل پديده انقلاب اسلامى در ايران بود. [1] اما بنا به دلايلى كه مهمترين آنها حضور عده زيادى از فراريان ضدانقلاب در فرانسه، بدهكارى يك ميليارد دلارى فرانسه به ايران و به قدرت رسيدن حزب سوسياليست فرانسه به رهبرى «فرانسوا ميتران» در آن كشور مى‌باشد، روابط دو كشور نتوانست سير عادى خود را طى كند.

بطور كلى، روابط سياسى بين دو كشور پس از پيروزى انقلاب اسلامى به دو دوره متمايز از يكديگر تقسيم مى‌شود:

1- دوره حكومت سوسياليستها 2- دوره به قدرت رسيدن ژاك شيراك كه بطور اجمال به آنها اشاره مى‌شود.

پس از پيروزى حزب سوسياليست فرانسه و آغاز دوره رياست جمهورى «ميتران» دولت فرانسه بطور آشكار از عراق در جنگ تحميلى حمايت كرد و به همين دليل روابط دو كشور روز به روز به سردى گراييد و چندين بار قطع شد، كه از جمله موارد آن جنگ معروف به سفارتخانه ها، در مسأله سلمان رشدى و ... بود.

اما با فروكش كردن قضيه سلمان رشدى، روابط دو كشور دوباره برقرار گرديد و مذاكرات دو طرف براى حل مسائل مالى و ساير موارد ديگر آغاز شد، كه سرانجام منجر به حل اختلافات و بهبودى نسبى روابط سياسى دو كشور گرديد. پس از حل اختلافات دو كشور از سال 1370 ه. ش تا ارديبهشت 1374 ه. ش كه ژاك شيراك به رياست جمهورى انتخاب شد، روابط دو كشور چندين بار ديگر دچار نوسان شد و فراز و نشيبهاى فراوانى را پشت سر گذاشت، اما هيچ وقت بطور كامل قطع نگرديد. [2]

با روى كار آمدن «ژاك شيراك» روابط دو كشور وارد مرحله جديدى شد؛ چرا كه شيراك مخالف منزوى كردن و طرفدار گسترش روابط با ايران بود. آقاى هاشمى رفسنجانى نيز به دنبال انتخاب شيراك به رياست جمهورى با ارسال پيام تبريكى به وى‌

[1] - جمهورى اسلامى، سال يازدهم، شماره 4188، 23 آبان 1372، ص 1.

[2] - همان، ص 1.