ج- سازمان مجاهدين خلق‌

پس از تشكيل گروههاى اسلامى مسلحانه و درگيريهاى آنها با رژيم، عده‌اى از اعضاى جبهه ملّى و نهضت آزادى با اعتراف به بيهودگى نوع مبارزات سياسى خود، از اين دو تشكيلات جدا شده و سازمانى جديد را كه بعدها سازمان مجاهدين خلق نامگذارى شد، در اواخر 1344 ه. ش. تأسيس كردند. محمد حنيف نژاد، سعيد محسن و على اصغر بديع زادگان از جمله اين افراد بودند. اين گروه، ايدئولوژى خود را اسلامى و روش مبارزاتى خود را مسلحانه اعلام كردند. آنها در راه استقرار نظام مطلوب اسلامى كه به زعم آنها جامعه بى‌طبقه توحيدى بود، تلاش مى‌كردند. آنها كه معتقد بودند به درك جديدى از قرآن كريم رسيده‌اند، در سالهاى 1344 تا 1346 به آموزش عقيدتى- سياسى نيروهاى خود پرداختند و پس از آن به اعزام نيروهاى خود جهت طى دوره‌هاى آموزش نظامى به اردوگاههاى فلسطينى اقدام كردند. در 1348 ه. ش. تعداد اعضاى فعّال آنها به حدود پنجاه نفر رسيده بود. در 1350 در پى مراجعه ناآگاهانه بعضى از اعضاى سازمان به يكى از اعضاى ساواك جهت تهيه اسلحه، تقريباً كليه اعضاى سازمان بويژه كادر مركزى آن توسط رژيم دستگير و به اعدام محكوم شدند كه تنها «مسعود رجوى» به علت همكارى با مأمورين ساواك با يك درجه تخفيف به زندان ابد محكوم شد. [1]

اين سازمان براى ايجاد پايگاه و كسب مشروعيت لازم در بين مذهبيون نماينده‌اى نزد حضرت امام (ره) در نجف اشرف فرستاد تا از حمايت رسمى ايشان برخوردار شود.

آنها سعى داشتند موافقت امام (ره) را براى انتشار اعلاميه‌اى در پشتيبانى از اين گروه جلب كنند. به همين سبب نماينده سازمان طى جلسات متعدد با ارائه بعضى از نشريات سازمان مانند «راه انبيا راه بشر» و «امام حسين (ع)»، توضيحات مفصلى پيرامون آنها بيان كرد. سرانجام حضرت امام (ره) ضمن وارد كردن ايرادهاى اساسى به آنها حاضر به تأييد آنها نشد.

در اواخر 1353 ه. ش. و اوايل 1354 ه. ش. ضمن درگيرى درون سازمانى و طى‌

[1] تارِیخ سِیاسِی معاصر اِیران، مدنِی، ج 2، ص 111.