1- پيام مقامهاى ايرانى و يادآورى موافقت منع فعاليت مخالفين در كشور مقابل.

2- اعلام خطر رژيم سعودى از پيروزى انقلاب‌اسلامى و ازدياد فشار رژيمهاى مرتجع منطقه.

3- نگرانى حكومت بعثى عراق از پيروزى احتمالى انقلاب اسلامى وحاكميت افكار مذهبى امام (ره) كه در تضاد با ايدئولوژى حزب بعث بود. [1]

به‌هر حال، حضرت امام (ره) پس از جديّت رژيم عراق در ايجاد محدوديت به شيوه هاى مختلف تصميم گرفت از عراق خارج شود. ايشان پس از اخذ رواديد تصميم گرفت به كويت سفر كند ولى زمانى كه مرزبانان كويت متوجّه هويت ايشان شدند، از ورودشان به خاك آن كشور جلوگيرى كردند. در اين زمان امام امت قصد مسافرت به يك كشور غير اسلامى را كرد و روز بعد به پاريس مسافرت نمود و بدين ترتيب توانست به تكليفى كه بر دوش خود احساس مى‌كرد عمل كند.

امام امت (ره) زمانى كه رژيم كويت از ورود ايشان به خاك خود جلوگيرى كرد و هنگامى كه فرانسه در ابتدا حاضر به اعطاى ويزاى اقامت ايشان نبود، همواره بر اين نكته تأكيد مى كرد كه اگر بر روى كشتى در آب هم باشم و اگر از فرودگاهى به فرودگاه ديگر بروم پيامم را به ملّت ايران خواهم رساند. سرانجام ايشان با اقامت در پاريس توانست ضمن رهبرى مردم ايران، افكار عمومى جهان را از طريق انجام مصاحبه با رسانه هاى گروهى جهان با واقعيات انقلاب ايران آشنا سازد و با بيرون راندن شاه، پيروزمندانه به ايران بازگردد. [2]

اوج گيرى مبارزات و تشكيل دولت نظامى‌

زدوخوردهاى روزافزون باعث ناكامى دولت آشتى ملى شد و سقوط آن را فراهم ساخت. درگيرى يكى دوروز آخر بويژه نيروهاى نظامى به داخل دانشگاه وقتل و جرح تعدادى از دانشگاهيان، تهران را به يك شهر جنگ زده تبديل كرده بود. حركت شتابدار انقلاب، سردمداران كاخ سفيد را مجبور كرد دولت نظامى براى سركوبى مردم ايران‌

[1] بررسِی انقلاب اِیران، باقِی، ج 1، ص 260.

[2] همان، ص 258.