پيشبرد قيام بزنند. آمريكا نيز سريعا از اين تصميم بختيار حمايت كرد. [1]

در همين زمان علما و مدرّسين حوزه علميه قم و شهرستانهادر اعتراض به ممانعت بختيار از ورود امام (ره) به ايران در مسجد دانشگاه تهران متحصن شدند. آنها ضمن اعلاميه اى اين عمل دولت غيرقانونى بختيار را محكوم كردند و اظهار داشتند ما از امروز (8 بهمن 1357) تا بازگشت امام خمينى (ره) به وطن، به تحصن خود در اين مكان ادامه خواهيم داد. در همان روز عدّه‌اى از مردم در خيابان انقلاب و جلوى درب دانشگاه به دست مأمورين به شهادت رسيدند.

مردم و گروهها در تهران و شهرستانها از اين حركت حمايت گسترده‌اى به عمل آورند.

مردم تهران و همچنين مردمى كه از ديگر شهرهابراى استقبال از امام (ره) به تهران آمده بودند، پس از آگاهى از تحصن روحانيون، دسته دسته در حال نوحه سرايى و بر سر و سينه زنان به مسجد دانشگاه داخل و خارج مى شدند.

بختيار براى خارج شدن از بن بست خواستار ملاقات و مذاكره با امام خمينى (ره) در پاريس شد. ايشان در پاسخ به اين درخواست، شرط ملاقات با بختيار را استعفاى ايشان قرار داد. به همين سبب بختيار كه خود را براى پرواز به پاريس آماده كرده بود. موفق به ملاقات با امام (ره) نشد.

بختيار كه با موضع گيريهاى سرسختانه رهبر، روحانيون و مردم روبرو شد. با ارائه يك تحليل جديد براى آمريكا و سران نظامى ايران مبنى بر اينكه ايشان بعد از ورود امام (ره) به تهران و اقامت چند روزه به قم رفته وارد حوزه شده و به دروس حوزوى خواهد پرداخت و در نتيجه پس از مدتى به فراموشى سپرده خواهد شد، اقدام به بازگشايى فرودگاه كرد و حتى از نيروهاى نظامى خواست كه ضمن توجّه به امنيّت پرواز با كميته تشكيل شده توسط مردم براى برگزارى مراسم استقبال همكارى كنند.

[1] داستان انقلاب، طلوعِی، ص 422.