درس بيست و چهارم: استكبار و انقلاب اسلامى‌

در اين درس مى توان به موضع گيرى كليّه قدرتهاى استكبارى در قبال انقلاب اسلامى اشاره كرد، ولى با توجه به نقش آمريكا در ايران، طرح جداگانه و مشروح هر كدام از كشورهاى استكبارى در مبحث انقلاب اسلامى و همچنين عدم امكان طرح مواضع كليه قدرتهاى استكبارى در يك درس، پس از طرح بعضى از مباحث اصولى به مواضع آمريكا بعد از پيروزى انقلاب اسلامى اشاره خواهد شد.

توضيح اينكه به واسطه حاكميت سيستم جهانى دوقطبى در دوران انقلاب اسلامى در حدّ اختصار به مواضع اتّحاد جماهير شوروى سابق نيز اشاره خواهد شد.

تعريف استكبار

از نظر لغوى، استكبار به معناى «بزرگ ديدن كسى يا چيزى»، «بزرگى كردن» و «از خود بزرگ منشى كردن» است. در اصطلاح استكبار به زياده روى در بزرگ بينى اطلاق مى‌شود. به اين شيوه تفكر و عمل افراد «استكبار» و به اينچنين افرادى «مستكبر» گفته مى‌شود. اين صفت ناپسند از همان ابتداى خلقت بشر، زمانى كه شيطان از دستور خدا مبنى بر سجده بر انسان سرپيچى كرد و سوگند خورد كه به گمراه كردن انسانها بپردازند، آغاز شد. [1] در حال حاضر چون كشورهاى قدرتمند كافر، داراى روحيه خودبزرگ بينى افراطى هستند، به آنها قدرتهاى استكبارى گفته مى شود.

بطور كلى نظام فكرى و اعتقادى استكبار بر سه پايه استوار است:

[1] شناخت استکبار جهانِی، جواد منصورِی، ص 17 ـ 18.