در روز 26 رجب (2 اكتبر) شمارى از بزرگان و اعيان فرنگ براى درخواست امان به اردوى مسلمانان آمدند، اما سلطان درخواست آنان را نپذيرفت و گفت: من جز همان گونه‌اى كه شما با ساكنان شهر رفتار كرديد و هنگام تصرف شهر در سال 492 ه آنان را كشتيد و به اسارت برديد، رفتار نخواهم كرد؛ و «كيفر بدى، بدى‌اى همانند آن است». فرستادگان نوميد و با دست تهى بازگشتند. اينك شهر در اختيار صلاح‌الدين بود و هر لحظه‌اى كه مى‌خواست مى‌توانست آن را تصرف كند. او در ميان شهر شمار زيادى دوستان صاحب نفوذ و با قدرت داشت. سيطره هميشگى كليساى لاتينى پيوسته مايه نفرت مسيحيان ارتودوكس بود كه اكثريت جمعيت فقير شهر را تشكيل مى‌دادند.

هنوز چندان اختلافى ميان سران فرقه‌هاى دين به چشم نمى‌خورد. خاندان پادشاهى و بزرگان دينى در همه جا- به جز انطاكيه- به روحانيان ارتدوكس احترام مى‌گذاشتند؛ ولى مقامهاى عالى كليسا يكجا در دست لاتينها بود. مسيحيان بومى ناچار بودند در زيارتگاههاى مورد احترام خويش مناسكى را شاهد باشند كه زبان و شعائر آن برايشان بيگانه بود. از اين رو حسرت روزگار حكمرانان مسلمان را مى‌خوردند كه عبادت را هر طور مى‌خواستند به جا مى‌آوردند. صلاح‌الدين به يكى از مسيحيان ارتدوكس بيت‌المقدس به نام يوسف بابيط اعتماد كرد و در امور مربوط به برخورد با سران مسيحى وى را مشاور خويش قرار داد. به كمك او توانست با گروههاى ارتدوكس داخل شهر ارتباط برقرار كند كه همه قول دادند دروازه‌هاى شهر را به روى صلاح‌الدين خواهند گشود.

واقعيت اين است كه براى گشودن شهر نيازى به درگير شدن گروههاى ارتدوكس نبود.

چرا كه باليان، بلافاصله پس از آگاهى بر شكست مأموريت گروه، نزد صلاح‌الدين فرستاد و امان گرفت تا خود نزد او برود و در اين باره گفت و گو كند. درخواست او پذيرفته شد و باليان نزد صلاح‌الدين رفت و از او براى شهر درخواست امان كرد، اما تقاضاى ترحم و گذشت او مورد قبول قرار نگرفت.

صلاح‌الدين اعلام كرد سوگند ياد كرده است كه بايد بيت‌المقدس را با زور شمشير بگشايد و اين سوگند جز با تسليم بدون قيد و شرط شهر برداشته نمى‌شود. او كشتار سال‌