«فرنگيها بسيج شدند و گرد آمدند و پادشاهشان، دون پدرو، به طليطله رفت و بر مرجعشان موسوم به پاپ وارد گرديد. او با سجده و تضرع از پاپ خواستار ريشه‌كن ساختن مسلمانان در اندلس گرديد و عزمش را استوار ساخت. در پى آن مسلمانان غرناطه و ديگر شهرها سرآسيمه شدند و درصدد برآمدند تا از ابوسعيد مَرينى حاكم فاس تقاضاى كمك كنند. آنان پيكى را اعزام داشتند، اما اين دارو شفابخش نبود. آنگاه به بزرگ‌ترين داروها يعنى پناه بردن به خداوند بازگشتند و نيّتهايشان را پاك كردند. فرنگيها با جمعيتى بيرون از شمار به حركت درآمدند. پس آن خدايى كه جز او يارى كننده‌اى نيست شكست امّتهاى مسيحى را مقدر ساخت و طاغوتشان دون پدرو و همراهانش به قتل رسيدند. پيروزى بزرگى حاصل شد و روزى بود فراموش‌ناشدنى».

(نفح الطيب- المقرى- 1/ 449- 450)

نبرد در غرناطه‌7

ميان دون پدرو و ابوالوليد ابن احمر

(719 ه/ 1319 م)

1. اوضاع در جبهه مسلمانان‌

2. نبرد در الحمرا

3. بازپس‌گيرى و استوارسازى كوه فتح‌

4. پادشاهان بنى احمر

5. آخرين روزهاى غرناطه‌

6. پيمان صلح‌

7. درسها

الف. نتايج سياسى‌

ب. درسهاى نظامى‌