از ميان بردن عثمانيها بسنده نبود. چنان كه مرگ تيمور لنگ در سال 1405 م به محمد اوّل كمك كرد تا نيروى تركان عثمانى را تجديد سازمان كند و مقدمات آغاز جنگى را كه مراد دوم در دوران حكومت خود در سال 1421 م فرماندهى‌اش را عهده‌دار گرديد آماده سازد.

پاپ خطر را بيش از ديگران احساس مى‌كرد، اما دولتهاى غربى هيچ شور و اشتياقى براى جنگ نشان ندادند.

ب. نتايج نظامى‌

درسهاى نظامى نبرد نيكوپوليس بسيار روشن است. در حقيقت خطاهاى فرماندهان صليبى، امتيازاتى بود كه به سلطان بايزيد در تحقق پيروزى كمك كرد. ميزان نيروهاى طرفين تا اندازه‌اى متعادل يا اندكى به نفع صليبيها بود. اما اشتباهات فرماندهان غرب آنان را از شرايط فراهم شده محروم ساخت. فرماندهى نيروهاى غربى از يكپارچگى برخوردار نبود، در حالى كه نيروهاى مسلمان ترك از فرماندهى مركزى نيرومندى برخوردار بودند. طرح دفاعى پيشنهاد شده از سوى سيگسموند براى نابودى ارتش ترك درست همان چيزى بود كه بايزيد با به كارگيرى آن نيروهاى دشمن را وادار ساخت تا در زمان و مكان مورد نظر او وارد ميدان نبرد گردند. طرح عمليات بسيار استادانه و همانند طرح نبرد حطين بود؛ از اين رو كه نيروهاى دشمن در يك كمين بزرگ گرفتار آمدند.

امتياز نيروهاى ترك سبكبارى، انعطاف، آموزش و كارآيى جنگى و روحيه معنوى عالى آنان بود. در حالى كه ويژگى نيروهاى غرب سنگينى سلاحشان بود كه با وضعيت سرباز مدافع سازگارى بيشترى دارد تا سرباز مهاجم. علاوه بر اين كارآيى ناچيز جنگجويان غربى و روحيه معنوى پايين آنان هر گونه شور و حماسه دينى را در آنها از ميان برد.

در اين نبرد نيروهاى احتياط نقشى تعيين‌كننده داشتند. در حالى كه نبرد نيروهاى طرفين را تضعيف كرده بود، سلطان با حفظ نيروهاى احتياط در نهايت نبرد را به نفع خويش به پايان برد. در حالى كه نيروهاى احتياط غرب با بروز نخستين نشانه‌هاى تحول اوضاع به زيان صليبيها پا به فرار نهادند.