پس از مرگ طغرل‌بك (در سال 1063 م)، برادر زاده‌اش، آلب ارسلان، فرماندهى امپراتورى يك‌پارچه سلجوقى را به عهده گرفت. او تلاش خويش را براى جلوگيرى از اتحاد ميان بيزانسيها و فاطميان متمركز ساخت و مرزهايش را در مقابل بيزانسى‌ها استحكام بخشيد.

آلب‌ارسلان پيش از آنكه درصدد تحقق هدف نخست خويش، يعنى بيرون آوردن شام از چنگ فاطميان برآيد، بر ارمنستان چيره گشت؛ كه بر اثر نزاعهاى پى در پى تضعيف گشته بود.

او حملات خود را در قلمرو امپراتورى شدت بخشيد و در سال 1064 م، پايتخت قديمى ارمنستان يعنى «آنى» را نابود ساخت.

امير «قارص» آخرين حاكم مستقل ارمنى كه بر اثر حمله‌هاى مكرر، امارتهاى ارمنستان را تضعيف شده مى‌ديد، دريافت كه ياراى مقابله با حمله‌هاى تازه را ندارد. از اين رو نزد امپراتور رفت و همه زمينهاى خود را در قبال دريافت چند روستا در كوهستان توروس، به او واگذار كرد. امپراتور نيز موافقت كرد و امير قارص به همراه شمار بسيارى از هموطنان ارمنى خويش به سكونتگاه جديد كوچيد.

نتيجه آن شد كه از سال 1065 م. «رُها» در معرض تهاجمهاى سالانه قرار گيرد. در سال بعد (1066 م)، نيروهاى ترك- سلاجقه- كوههاى آمانوس را اشغال و در بهار بعد به «قيصريه» مركز كاپادوكيه حمله و آن را غارت و تخريب كردند. در زمستان بعد لشكريان بيزانس در ملطيه و سيواس شكست خوردند و به اين ترتيب سلاجقه به طور كامل بر ارمنستان چيره گشتند و امكان يافتند كه با استفاده از اين پايگاه قوى، قلب امپراتورى بيزانس را در سال بعد مورد حمله قرار دهند. آنان در سال 1068 م نقصار و عموريه، در سالهاى 1069 م و 1070 م قونيه در نزديكى ساحل درياى اژه را مورد حمله قرار دادند.

3. نبرد ملازگرد

امپراتورى بيزانس در طول اين مدت شاهد دگرگونيهايى سرنوشت‌ساز بود. امپراتور كنستانتين دهم در سال 1067 م زندگى را بدرود گفت و چون فرزندش، «ميخائيل هفتم» خردسال بود، مادرش «ملكه ايدوسيا» اداره امور را به جاى فرزندش در دست گرفت. در سال 1068 م ملكه ايدوسيا با فرمانده كل نيروهاى ارتش يعنى «رومانوس ديوجان» ازدواج كرد