نفع امپراتور از بلگراد و كل مناطق آن تا مصب رودخانه دانوب عقب نشست و ونيزيها در مقابل از موره دست كشيدند.

ب. نتايج نظامى‌

نتايج سياسى پيش گفته نشان مى‌دهد كه محاصره وين و ناكامى عثمانيها در گشودن آن نشان زوال قدرت نظامى عثمانى بود. عثمانيها در طول مراحل پيدايش و تحولشان برخى شكستها را متحمل شده بودند، اما با حصول يك پيروزى بزرگ‌تر از شكست سربلند بيرون مى‌آمدند.

اما شكست محاصره وين سرآغاز مجموعه‌اى از شكستهاى پياپى بود كه نيروهاى ترك متحمل زيانهاى فراوانى گشتند، بدون آنكه بتوانند حتى يك پيروزى كه با اين شكستها برابرى كند كسب نمايند.

بر اين اساس مى‌توان محاصره وين را نقطه تحول سرنوشت‌سازى برشمرد كه طى آن امپراتورى عثمانى از تهاجم استراتژيكى به دفاع استراتژيكى روى آورد. در حالى كه ممالك و امپراتوريهاى غربى از دفاع استراتژيكى به تهاجم استراتژيكى روى آوردند.

در مقابل، تحول ديگرى نيز در هر چه بزرگ‌تر شدن نيروهاى پيرامون امپراتورى عثمانى پديد آمد. روسيه در صدد اشغال مركزى برآمد كه به وى اجازه مى‌داد بر روابط و توازن قوا تأثير بگذارد. همين طور قدرت سوئد در كنار قدرت مجارستان فزونى يافت. رژيمهاى مستقل ديگرى شكل گرفت كه اندكى بعد آنها نيز به مراكز قدرت نيرومندى تبديل گشتند مثل ايتاليا؛ علاوه بر مراكز جديدى مثل اسپانيا و مراكز قديم چون انگلستان و فرانسه.

نيز پى‌جويى رويدادها نشان مى‌دهد كه مراكز جديد قدرت بر پايه تحول قدرتهاى نظامى زمينى و دريايى خود تكيه كردند. با وجود قدرت نظامى مطلوبى كه در اختيار امپراتورى عثمانى بود، اين نيروها نتوانستند همپاى تحولات نيروهاى مجاور حركت كنند.

روسيه توپخانه را متحول ساخت و به كارگيرى آن را به مراتب بيش از عثمانيها توسعه داد.

در مورد نيروى دريايى نيز به همين شيوه عمل كرد. اين كار موجب شد كه سلاطين عثمانى به دليل نداشتن قدرت نظامى تحول‌يافته‌اى همانند غربيان، به همه خواسته‌هاى آنان تن دهند.