و جانشينان وى سلطه كلونياييها بر كليساى اسپانيا رو به فزونى نهاد، به اين ترتيب كه از اين كليسا براى پيشبرد حركت اصلاح‌طلبانه استفاده مى‌كردند.

سازمان پاپى قادر به انجام چنين كارى نبود، مگر اينكه همه كوشش جهان مسيحيت متوجه اسپانيا گردد. حاكم گسكونيه- سانشو ويليام- مورد عنايت كلونى و سازمان پاپى قرار گرفت. اين زمانى بود كه پادشاه ناوار براى حمله به حاكم سرقسطه به سانشو پيوست. اين تأييد كلونى امير بارسلون- ريموند برنگار- را نيز تشويق كرد تا براى جنگ با مسلمانان به سوى جنوب حركت كند.

به اين ترتيب جنگ بر ضد مسلمانان اسپانيا، با ماهيتى صليبى آغاز گرديد و پاپها پيوسته با تلاشهاى بى‌وقفه خود در توجه و تأثير جنگ صليبى نقش داشتند. در سال 1063 م، راميرو- يكم- پادشاه آراگون در جنگ با مسلمانان در «گرادس» [1] كشته شد. مرگ وى شهسواران اروپا را برانگيخت و پاپ- الكساندر دوم- درباره گناه همه كسانى كه به خاطر صليب در اسپانيا بجنگند اعلام بخشش كرد؛ و اقدام به تشكيل ارتشى براى ادامه راه راميرو نمود. «ويليام آو مونتريال»، [2] از جنگجويان نورمانى، براى بسيج جنگجويان شمال ايتاليا كمر به خدمت پاپ بست. ابلس، كنت رُه‌سى، [3] برادر ويليشيا، [4] ملكه آراگون نيز گردآورى پيكارگران شمال فرانسه را عهده‌دار گرديد ...

اما بزرگ‌ترين سپاه را جفرى، كنت آكيتانيا، فرماندهى مى‌كرد كه با وجود تلاش بسيار، كار چشمگيرى انجام نداد. داستان از اين قرار بود كه وى بر «باربسترو» چيره شد و غنايم بسيارى نيز به چنگ آورد. [5] اما مسلمانان بى درنگ اقدام به ضد حمله كردند و آنها را بازپس گرفتند.

[1] . Grados .

[2] . William of Montreuil .

[3] . Ebles of Roucy .

[4] . Flicia .

[5] . شايان ذكر است كه پاپ الكساندر دوم طى نامه‌اى به كشيشان اسپانيا، هنگام هدايت حمله براى فتح بار بسترو orts abraB ، ياد آور شد كه «ميان يهوديان و مسلمانان بايد به طور كامل تفاوت قايل شوند و به خلاف رفتار سخت‌گيرانه‌اى كه با مسلمانان دارند بايد با يهوديان با مهربانى و دلسوزى رفتار كنند». اما سپاهيان مسيحى اشتياق خود را مبنى بر فشار بر يهود و بدرفتارى با آنان آشكار ساختند. نظر صليبيها اين بود كه درست است كه امروز مسلمانان اسپانيا دشمن ما هستند و پيروان مسيح را در اين سرزمين زير فشار قرار مى‌دهند، اما دشمنى يهوديان شديدتر و زشت‌تر است. چرا كه اينان خود مسيح را شكنجه كردند. علاوه بر آن يهوديان در خدمت مسلمانان قرار داشتند و از توجه آنان بهره‌مند بودند. اين امر جنگجويان مسيحى را واداشت تا به آنها اعتماد نكنند و زير فشار قرارشان دهند و به رهنمودهاى پاپ وقعى ننهند. (تاريخ الحروب الصليبيه، ج 1، ص 197).