نمايندگان زن به نه نفر رسيد كه ميانگين سن آنها 5/ 41 سال، بالاترين تحصيلات دكترا و نسبت نمايندگان زن به كل نمايندگان 6/ 3 درصد بود.

در دوره چهارم مجلس، براى نخستين بار نمايندگانى از اصفهان (سليمى)، مشهد (علوى)، كرمانشاه (درخشنده) و تبريز (مقدم) به جمع نماينده‌هاى زن مجلس پيوستند. شمار نمايندگان زن مجلس پنجم (1379- 1375) به چهارده نفر افزايش يافت كه همچون مجلس چهارم، بيش‌تر آنان از حوزه انتخابى تهران بودند. متوسط سن نمايندگان زن 5/ 40 سال، ميانگين تحصيلات آنها، ليسانس و نسبت آنان به كل نمايندگان 6/ 5 درصد بوده است. نمايندگان زن در اين دوره، فعال‌تر از دوره‌هاى قبلى بوده‌اند كه حاصل آن تصويب 21 قانون درباره حقوق زنان است.

مجلس ششم با سيزده نماينده زن، به لحاظ كمّى فعال‌ترين و از نظر كيفى، نازل‌ترين فعاليت را درباره حقوق زنان پشت سرگذاشت. سطح نازل كيفيت اين قوانين زمانى روشن مى‌شود كه از 41 قانون مربوط به زنان كه در مجلس ششم تصويب شد، تنها 17 مورد آن به تأييد شوراى نگهبان رسيد و مابقى يا به مجمع تشخيص نظام رفت و يا مسكوت ماند. متوسط سن نمايندگان زن اين دوره 8/ 41 سال و نسبت آنان به كل نمايندگان 4/ 4 درصد و بالاترين تحصيلات زنان نماينده، دكترى بوده است.

شوراى فرهنگى- اجتماعى زنان در عرصه تصميم‌گيرى‌

سهم زنان در تصميم‌گيرى ملى در دو عرصه سياست‌گذارى و قانون‌گذارى تنها به مجلس شوراى اسلامى ختم نمى‌شود، بلكه آنان در ديگر مراكز و دواير دولتى و غير آن، در جهت تصميم‌گيرى و برنامه‌ريزى مشاركت دارند،