برخى ممكن است تصور كنند كه دستور فوق نشان مى‌دهد، اسلام با حضور اجتماعى زنان چندان موافق نيست. چنين پندارى درست نيست؛ زيرا اگر دين به فعاليت اجتماعى زنان رضايت نمى‌داد و با حضور اجتماعى آنان مخالف بود، آن را به طور كلى نهى مى‌كرد و خانه‌نشينى را از وظايف حتمى زنان مقرر مى‌نمود؛ در حالى كه اسلام حضور سياسى- اجتماعى زنان را مى‌پذيرد؛ ولى مشروعيت آن را در بيش‌تر موارد، مشروط به هماهنگى با شوهر مى‌داند. در واقع، دين بر حضور سياسى- اجتماعى زنان مهر تأييد مى‌زند؛ ولى در پى آن است كه حضور سياسى به سست شدن اركان خانواده منجر نشود و جامعه از فساد عظيم تزلزل خانواده كنار بماند. البته اين شرط هنگامى معتبر است كه حضور زن در بيرون خانه براى واجب شرعى نباشد، در غير اين صورت، اداى واجب شرعى، به اذن شوهر و رضايت او مقدم است.

رهبرى انقلاب نيز بر حضور سياسى- اجتماعى زنان با حفظ و رعايت حقوق همسر صحه مى‌گذارد و آن را مقدم بر كار بيرون از خانه مى‌داند:

وقتى راجع به مسئوليت داخلى زن صحبت مى‌كنيم، منظورمان اين نيست كه بايد مسئوليت اجتماعى از دوش زن برداشته شود، بلكه مسئوليت اجتماعى هم بردوش اوست، و آن غير اين است، ولى اينجا تقدم وجود دارد، همچنان كه در مورد مرد هم تقدم وجود دارد ... (خانم‌ها) با حفظ مسئوليت (خانوادگى) هر مقدار كه توانايى دارند، براى مسئوليت اجتماعى- سياسى صرف كنند. [1]

[1] مجموعه مصاحبه‌هاِی مقام معظم رهبرِی در دوران رِیاست جمهورِی (تهران: سازمان مدارک فرهنگِی انقلاب اسلامِی، 1369) ص 204.