مردان سياست، مزاحمتى ايجاد نكند. در واقع، او ارزش زن را در فريبايى او مى‌ديد و شايد به همين جهت بود كه على رغم تظاهرى كه رضاخان از خود درباره پرهيز از زنان نشان مى‌داد، مواردى از مفاسد جنسى را در پرونده خود دارد. پسرش على رغم آن كه فرح ديبا را نايب السلطنه قرار داد، و برخى از زنان در زمان او به وكالت رسيدند و يا به وزارت دست يافتند، عياشى شاهانه را هم در خلوت‌كده‌ها و هم گاه بى‌محابا و بدون پرده‌پوشى انجام مى‌داد و گاه رسوايى‌هاى پر سر و صدايى برپا مى‌كرد. محمدرضا بر اين باور بود كه زنان تنها هنگامى اهميت مى‌يابند كه بتوانند به درستى از مردان دل‌ربايى كنند. اين ديدگاه شاه، حتى در كارگزاران ديگر رژيم رواج داشت. نمونه آن، روابط متعدد عاشقانه و نامشروع اشرف پهلوى بود كه زبانزد عام و خاص گرديد. [1]

پس از پيروزى انقلاب اسلامى، زن از هويت اسلامى و الهى برخوردار شد. در اين بينش و رويكرد، زن داراى ويژگيهاى زنانه است؛ همانند احساسات رقيق، عواطف جوشان، مهر فراوان و صفاى پاك را حفظ مى‌كند؛ ولى در همان حال، در ميدان ارزش‌هاى معنوى مانند علم و عبادت بسيار فعال است و در عرصه مسائل سياسى- اجتماعى نيز با درك و هوش بالاى سياسى حضور مى‌يابد. اين الگوى يك زن مسلمان است. [2] بنابراين:

اگر كسى بگويد مرد مى‌تواند درس بخواند، زن نمى‌تواند، مرد مى‌تواند درس بگويد، زن نمى‌تواند، مرد مى‌تواند فعاليت اقتصادى انجام دهد، زن نمى‌تواند، مرد مى‌تواند فعاليت سياسى كند، زن نمى‌تواند، منطق اسلام را بيان نكرده و بر خلاف اسلام حرف زده است. از نظر اسلام، در همه اين‌

[1] حسن طغرانگار، «حقوق سِیاسِی ـ اجتماعِی زنان پِیش و پس از انقلاب اسلامِی،» وِیژه‌نامه پِیام زن، دفتر سوم (فروردِین 1384) ص 45 ـ 32.

[2] مقام معظم رهبرِی، جاِیگاه و حقوق زن (تهران: معاونت فرهنگِی سپاه، بِی‌تا) ص 69.