پِیشگفتار

درباره شخصِیت امام علِی (ع) کتابهاِی بسِیارِی نوشته شده، حتِی دانشنامه هاِی ارزشمندِی نِیز در اِین زمِینه قدم به بازار نشر نهاده اند، اما اِین شنونده وحِی الهِی و اِین امِیر کلام که خود را قابل مقاِیسه با دِیگر حاکمان زمِینِی نمِی داند و مِی فرماِید: «سِیل معارف از من فرو مِیرِیزد و هِیچ پرنده اِی را تواناِیِی رسِیدن به قله اِی نِیست که من بر آن جاِی دارم»[1] داراِی چنان عظمتِی است که وصف همه ابعاد وجودِی اش در چند کتاب و حتى چند دائرة المعارف نمِیگنجد و هر کس از او سخن مِی گوِید سخنِی تازه دارد.

ِیک نکته بِیش نِیست سخن عشق و اِین عجب

کز هر کس که مِی شنوم نامکرر است

اما از معتبرترِین منابع و شِیوه هاِی شناخت افراد کلام اِیشان است و کلام امِیر مؤمنان علِی(ع) نِیز چنِین است. امام علِی(ع) در لابه لاِی کلمات خود، به معرفِی شخصِیت خود پرداخته و خود را به همه انسانها از صدر اسلام تا رستاخِیز شناسانده است تا به هداِیت مردم کمک کند.[2]

کتاب حاضر که اثر قلم پژوهشگر محترم ، آقاِی دکتر عظِیم عظِیم پور مقدم است،

ا - نهج البلاغه خطبه هاِی قاصعه و 214 و 233 و....

2 امام خمِینِی کوثر (خلاصه بِیانات)، ج 2، ص 837