روانه شدند و پيشاپيش، مراقبان و نگهبانانى را در اطراف منزل آن حضرت گمارده بودند كه مبادا پيامبر از منزل خارج شود و آنها از انجام مأموريت خود ناكام برگردند. رسول خدا (ص) براى نجات جان خود و انجام رسالت پيامبر وهدايت بشريّت، تدبيرى انديشيد كه كسى به جاى او در بسترش بخوابدتا آن حضرت از چنگال كفّار و مشركين مكّه جان سالم بدر ببرد. او براى اين امرِ بسيار خطير، شايسته‌تر و جوانمردتر از على (ع) نيافت. آنگاه كه به على (ع) اين پيشنهاد را عرضه كرد، او با كمال اخلاص و صداقت و با دنيايى از شجاعت و جوانمردى جان خود را در طبق اخلاص گذاشت و براى نجات جان شريف نبى اكرم (ص) در بستر او خوابيد. اين شجاعت و دلاورى على (ع) بقدرى وصف‌ناپذيرا ست كه هر قلم رسا و زبان گويا از نگارش و گفتار در باره آن درمى‌ماند، كه اهل آسمان و زمين از اين شجاعت بى‌نظير مبهوت و متحير گشتند.

محمد جواد مغنيه در كتاب خود «فضائل الامام على (ع)» نقل كرده است كه: «روزى عايشه به پدرش افتخار ورزيد و گفت او «ثانى اثنين فى الغار» بود. (پدرم در غار يار و همراه رسول خدا بود.) يكى از اصحاب به او گفت: فرق بسيار است بين كسى كه به او گفته شد: «لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهً مَعَنا» و كسى كه در بستر رسول خدا (ص) خوابيد و در حالى كه مى‌دانست بجاى رسول خدا (ص) كشته مى‌شود و خدا در شأن او اين آيه را نازل فرمود:

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرىِ نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاةِ اللَّهِ ...». [1]

شجاعت على (ع) بى‌نظير است، شجاعتى است كه از مفهوم بسيار وسيعى برخوردار است، شجاعتى است كه با ايمان واقعى قرين است. هرگونه حركت و جنبش على (ع) زير مراقبت شديد قدرت ايمان است. شجاعت على (ع) دو شجاعت است: هم شجاعت برون است و هم شجاعت درون؛ هم توان ستيز و قوت قلب دارد و فنون رزمى مى‌داند و هم تملك نفس و چيرگى بر هوى را صاحب است. چه بسا كسانى از شجاعت و قدرت برخوردارند امّا بخاطر نداشتن تقواى الهى و غالب نيامدن بر هواهاى نفسانى، آن را در راههاى انحراف و رسيدن به اهداف و اغراض شخصى بكار مى‌گيرند. امّا

[1] . محمد جواد مغنيه، فضائل الامام على (ع)، ص 29.