برخوردار نيست. بلكه در منطق على (ع) رهبر وظيفه دارد كه مانند ضعيف‌ترين فرد جامعه زندگى خود را سپرى نمايد. حكومت ازنظر على (ع) وقتى امتياز به حساب مى‌آيد كه حاكم جامعه اسلامى، وظيفه‌اش را به خوبى انجام دهد و هر مقدار بيشتر حيثيت معنوى كسب كند، به همان مقدار بر درجه و منزلتش افزوده مى‌گردد.

از نظر على (ع) كسى كه در رأس امور مردم قرار مى‌گيرد و حكومت اسلام را عهده‌دار مى‌شود، تكليف بسيار مهمى را تقبل كرده است و بيشترين مسئوليت و سنگين‌ترين بار را بر دوش خود نهاده است. او در حالى كه بايد در اوج تقوا و خودسازى باشد و بيشترين فضايل اخلاقى را در زندگى دارا باشد، در عين حال در اوج فعاليت‌هاى سياسى، اجتماعى نيز باشد و از نظر على (ع) حاكم جامع اسلامى، هرگز به بهانه تقوا و زهد و عبادت و كسب معنويت از جامعه كنار نمى‌كشد، بلكه با كمترين بهره‌مندى از امكانات مادى، بيشترين فعاليت را در جامعه اسلامى براى رسيدن به اهداف مقدس اسلام و هدايت مردم و اجراى حق و عدالت‌گسترى دارد، و در ايجاد رفاه و امنيت، رعايت حقوق مردم و رساندن آنها به سعادت دنيا و آخرت، بى‌وقفه در حال تلاش و كوشش است. و در اين مسير نه درپى عنوان و شهرت است و نه به دنبال كسب قدرت.

لزوم حكومت و وجود رهبرى‌

خداوند متعال بشر را آفريده است و از اين آفرينش هدفى دارد و براى رسيدن به اين هدف يك راه درست را نمايانده است و قوانين و مقرراتى را وضع نموده و براى اجراى اين دستورات و قوانين، انسان‌هاى وارسته و پيشوايان الهى را تعيين فرموده است. در بين انسان‌ها، هميشه كسانى يافت مى‌شوند كه مايلند براى خود حيثيت و قدرتى فردى كسب كنند و مى‌خواهند به مزيّت‌ها و منافعى بيشتر برسند و از ضرورت‌هايى كه يك زندگى جمعى براى آنها معين نموده است، رهايى داشته باشند و تن به زير بار قراردادها و نظام حاكم بر اجتماع ندهند. چنان كه تاريخ بشر نشان مى‌دهد، اين‌گونه انسان‌ها با چنين گرايش‌هايى، هميشه در طول تاريخ بوده‌اند و امروزه هم هستند و در آينده نيز وجود خواهند داشت مگراينكه انسان‌ها ساخته شوند و به فضايل اخلاقى برسند. وقتى‌