بر اين اساس، قرآن كريم، توجه به دنيا و آخرت و تأمين خواسته‌ها و نيازهاى دنيوى و اخروى را توأماً از مؤمنان خواستار شده و دستور داده است:

(وَابْتَغِ فيما اتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا) (قصص: 77)

در آنچه خدا به تو داده، سراى آخرت را طلب كن؛ و (نيز) بهره‌ات را از دنيا فراموش مكن!

يعنى گرچه تلاش در راه تحصيل زندگى جاويد آن جهانى بايد هدف برتر و مهم‌تر در زندگى باشد ولى اين اهم نبايد به قيمت ناديده گرفتن زندگى دنيوى به عنوان هدف ابتدايى و مهم به دست آيد.

حضرت امام حسن مجتبى (ع) نيز به زيبايى، آميختگى دنيا و آخرت را تبيين كرده و فرموده است:

«وَاعْمَلْ لِدُنْياكَ كَانَّكَ تَعيشُ ابَداً وَاعْمَلْ لِاخِرَتِكَ كَانَّكَ تَمُوتُ غَداً ...» [1]

براى دنيايت چنان كار كن كه گويا هميشه در آن زندگى خواهى كرد و براى آخرتت به گونه‌اى رفتار كن كه گويا فردا خواهى مُرد!

بنابراين، به رغم نظر كسانى كه قائل به جدايى دين از دنيا و يا دنيا از آخرت مى‌باشند و هدف بعثت انبيا را صرفاً آخرت و خداپرستى مى‌دانند، دين و دنيا در تفكر اسلام ناب محمدى (ص) آن چنان به هم آميخته و در هم تنيده است كه به هيچ وجه تفكيك اين دو از يكديگر، ميسر نيست؛ زيرا در آيات و روايات اسلامى رويكرد يك جانبه به دين يعنى توجه تام به عبادت و معنويت و ترك دنيا، به عنوان «زهدگرايى محض و رهبانيت» مطرح و از آن به شدت نهى و نكوهش شده است. سيره رسول اكرم (ص) و امامان معصوم (ع) و نيز برخورد رسول خدا (ص) با عثمان بن مظعون (و جمعى ديگر) و نهى او از افراط در عبادت و ترك دنيا، گواه روشنى بر صدق اين ادعا است. [2]

[1] - بحارالانوار، ج 44، ص 139

[2] - پيامبر (ص) زمانى كه از ترك دنيا و زهدگرايى عثمان بن مظعون و جمعى ديگر آگاه شد، مأمور به جلوگيرى آنها از اين كار گرديد. آيه 87 سوره مائده در همين خصوص نازل شده و براساس آن زهدگرايى و ترك هميشگى دنيا در اسلام مطرود گرديده است. (ر. ك. تفسير مجمع البيان، ج 3، ص 235-236، احياء تراث عربى، بيروت.)