درس ششم:

رهبرى دينى‌

ولايت فقيه بهترين گزينه براى رهبرى دينى‌

رهبرى حكومت اسلامى در زمان پيامبر (ص) و امام معصوم (ع)، برعهده خود پيامبر و امام معصوم است و در آن هيچ‌گونه ترديدى نيست. سؤال اين است كه در دوران غيبت كه نه پيامبر (ص) حضور دارد و نه امام معصوم چه كسى شايسته رهبرى در حكومت دينى است؟

در پاسخ بايد گفت: از آنجا كه در زمان غيبت، دسترسى به امام معصوم (ع) امكان‌پذير نيست و از طرفى، تشكيل حكومت دينى هم ضرورى است، بايد فردى لايقِ ولايت و حكومت، متصدى امر حكومت دينى شود. اما اين كه چه كسى اين شايستگى را دارد، چهار گزينه پيش روى ما قرار مى‌گيرد: 1- ولايت غير فقيه غير عادل 2- ولايتِ فقيه غير عادل 3- ولايت غير فقيه عادل 4- ولايت فقيه عادل.

گزينه اول و دوم به حكم عقل مردود و قابل گزينش نيست و ترديدى هم در آن راه ندارد. درباره گزينه سوم و چهارم، بايد گفت چون سخن در تشكيل حكومت دينى جهت «پياده كردن احكام دين» است، روشن است كسى كه زمام امور سياسى و رهبرى حكومت دينى را به عهده مى‌گيرد بايد با احكام اسلامى به طور كامل آشنا باشد و شيوه اداره حكومت دينى را هم بداند و در عين حال از عدالت و تقواى لازم نيز برخوردار باشد.

بنابراين، فقيهى كه به احكام اسلامى و اوضاع سياسى- اجتماعى زمان خودآگاه بوده و از تقوا، عدالت، تدبير، مديريت و كمالات لازم ديگر برخوردار باشد، براى رهبرى در