بعضى كشورها، در دوره اى خاص زنى به حكومت رسيده است ولى در همان زمان، غالب زنان آن جامعه گرفتار همين وضع فلاكت بار بوده‌اند.

«ژوستن» مورّخ سده دوّم ميلادى مى نويسد:

به دنبال حكومت امپراتورى هخامنشى وتسلّط اشكانيان، زنان وضع بهترى از گذشته نداشتند. با آغاز استيلاى ساسانيان، زنان بازيچه لهو ولعب و محفل گرم كن بزرگان و گردانندگان حكومتى شدند و تعدّد زوجات وتشكيل حرمسرا معمول گرديد و حقّ مالكيت و حقوق اقتصادى به زنان داده نمى‌شد. [1]

در امپراتورى ساسانى، زن بنابر قوانين جارى، داراى شخصيّت حقوقى نبود و به جاى آن‌كه جُزو اشخاص به حساب آيد، در رديف اشيا قرار داشت. [2]

در اين دوره تعدّد زوجات، جارى و معمول بود و محدود به حدى و شرطى ازقبيل عدالت وتساوى حقوق زنان نبود.

«كريستن سن» مى‌گويد:

يكى از زنان، «سوگلى» بود و بقيّه، عنوان «چاكرزن» داشتند ... شوهر، بر اموال زن ولايت داشت و زن، بدون اذن شوهر، حق تصرف در اموالش رانداشت.

زنى كه شوهر خود را از دست مى داد، و فرزند پسرى از شوهرش نداشت، بايستى با نزديك ترين مرد بى زن خانواده، ازدواج كند. [3]

ازدواج با محارم، سنّتى رايج بود. بنا به گفته «يعقوبى» ايرانيان با

[1] - زن در آيينۀ تاريخ، على اكبر علويقى، ص 73، با دخل و تصرف

[2] - زن از ديدگاه اسلام، على ربّانى خلخالى، ص 31، با دخل و تصرف

[3] - زن در آئينه تاريخ، على اكبر علويقى، ص 74