ظلمى روا نمى دارد. به پيشگاه خدا شكايت مى برم و به او تكيه مى كنم و تو نيز هر مكرى كه دارى به كارگير و سعى خويش بنما و از دشمنى فرو گذارى مكن، كه به خدا قسم نام ما را محو نتوانى كرد و وحى ما را از بين نتوانى برد و سرانجام كارما را درك نتوانى كرد و ننگ اين حادثه را از خود نتوانى شست.

آيا جز اين است كه نظر و رأيت خطا و روزگارت كوتاه و جمعيتت نابود است؛ در روزى كه منادى ندا كند: «آگاه باشيد كه لعنت خدا بر ستمگران است.»

حمد و سپاس سزاوار خداوند، پروردگار عالميان است كه اوّل و آغاز ما را به سعادت ونيكبختى و مغفرت و آخر كارما را به شهادت و رحمت ختم كرد. از خداوند مى خواهم كه ثواب آنها را كامل كند و بر آنها زياد گرداند و ما را جايگزين خوبى براى آنها قرار دهد كه همانا او مهربان و رئوف است وهمو ما را بس است و چه خوب وكيلى است.» [1]

اين خطبه آتشين و كوبنده و در پى آن خطبه امام سجاد عليه السلام، سبب انقلاب فكرى در شام شد. شاميان متوجه شدند كه چه جنايتى به دست آنها انجام گرفته است. يزيد كه متوجه اثر اين روشنگرى‌ها شده بود، به سرعت چهره عوض كرد و گناه واقعه را به گردن عبيداالله بن زياد انداخت و از او برائت و بيزارى جست. [2]

اسرا مدتى در دمشق بودند. سپس يزيد دستور داد آنها رامحترمانه به طرف مدينه حركت دهند. سرانجام، اين سفر اندوهناك با بارهاى غمى‌

[1] - نفس المهوم و نفثة المصدور، ترجمه كمره‌اى، ص 212؛ زينب كبرىٰ‌، فيض الاسلام، ص 166

[2] - ترجمه مقتل ابو مِخْنَفْ‌، ص 198