محضرش تقاضا كنند به قم تشريف بياورد. موسى بن خزرج، بزرگ ايشان، همان شب به ساوه رفت و با جلب موافقت آن بانو، ايشان را به قم آورد. حضرت معصومه عليها السلام مدت كمى بعد از ورود به قم در اثر كسالت بدرود حيات گفت و موسى بن خزرج آن حضرت را در باغ اختصاصى خود به نام بابلان در كنار رودخانه دفن نمود و آن باغ را وقف قبرستان كرد كه به مقبره بابلان معروف گرديد. [1]

نقل شده، بعد از غسل و تكفين، او را كنار مقبره آوردند. در اين وقت آل سعد با هم اختلاف كردند كه چه كسى در قبر وارد شود و آن بانو را دفن كند. سرانجام، اتفاق كردند كه خادم پيرى از ايشان به نام قادر كه مرد صالحى بود، اين وظيفه را انجام دهد. در اين بين ديدند دو سوار كه چهره‌شان پوشيده بود از جانب بيابان رسيده، از اسب پياده شدند و بر آن بانو نماز گزاردند و وى را دفن كردند و بازگشتند و كسى آنها رانشناخت. [2]

از تاريخ زندگى اين بانوى عزيز و مدت عمر او اطلاع دقيقى در دست نيست. [3]

1- حضرت معصومه عليها السلام در آيينه روايات‌

حضرت فاطمه معصومه نخبه دودمان نبوت و زبده خاندان امامت بود. در بلندى مقام و منزلت، جلالت، عفاف و كرامت در بين معاصران خود، يگانه بود و در ميان امام زادگان، تنها كسى است كه به پاداش زيارت‌

[1] - گنجينۀ آثار قم، فيض، ج 1، ص 391

[2] - تاريخ قم، حسن بن محمد حسن قمى، ترجمه حسن بن عبدالملك قمى، ص 214

[3] - نويسنده كتاب «گنجينۀ آثار قم» باتوجه به قرائن و اين‌كه آن بانو فاطمۀ كبرى بوده، سن او را بيش از 30 سال دانسته است درحالى كه طبق نقل قولى كه در مورد تولد او نقل شد، سن آن بانو هنگام وفات كمى بيش از 27 بوده است