درس چهاردهم

سيد محمّد كاظم يزدى- سيد ابوالحسن اصفهانى‌

زندگينامه اجمالى آيت اللّه يزدى‌

آيةاللّه سيد محمّد كاظم يزدى فرزند «سيد عبدالعظيم» در سال 1247 ه. ق. در يكى از روستاهاى يزد متولد شد. پس از گذراندن دوران كودكى، تحصيلات ابتدايى را نزد علماى آن ديار فرا گرفت. سپس به اصفهان رفت و در درس «شيخ محمّدباقر اصفهانى» و «حاج محمّدجعفر آباده‌اى» شركت كرد.

در سال 1281 ه. ق. به نجف هجرت نمود و همزمان با فوت آيةاللّه «شيخ مرتضى انصارى» وارد حوزه علميه نجف شد، سالها از محضر استادانى همچون «شيخ راضى نجفى» و «ميرزا محمّدحسن شيرازى» استفاده‌هاى علمى برد. [1] و پس از مدتى تحصيل، بر كرسى تدريس نشست، به تدريج آوازه علمى‌اش بالا گرفت و رياست علمى و فقهى شيعه به وى محول گرديد. اين عالم بزرگ سرانجام پس از عمرى خدمت به اسلام در سال 1337 ه. ق. در نجف اشرف درگذشت. [2]

مقام علمى و اخلاقى‌

آيةاللّه يزدى فقيهى اصولى و محققى دقيق بود. علاوه بر فقه و اصول در علومى همچون لغت، ادبيات عرب، شعر و ... نيز تخصص داشت و داراى قدرت عجيبى در نقد و موشكافى بود. استدلالهاى علمى و پيچيده فقهاى گذشته همچون «صاحب جواهر» و «شيخ انصارى» را، به خوبى مى‌فهميد و با بيانى رسا مورد تحليل و بررسى قرار مى‌داد و

[1] - اعيان الشيعة، ج 10، ص 43.

[2] - ريحانة‌الادب، ج 6، ص 392-393.