خلاصه‌

سيد محمّدكاظم يزدى در سال 1247 ه. ق. در يكى از قراء يزد به دنيا آمد. در اصفهان و نجف به تحصيل علم پرداخت. و به علت احراز شايستگى لازم، به مقام مرجعيت رسيد. وى فقيهى بزرگ، خوش برخورد، مخلص و پركار بود، به عبادت و دعا اهميت مى‌داد و تقواى زيادى داشت.

در راستاى گسترش فقه و ترويج مكتب تشيع علاوه بر مرجعيت تقليد و جلسات درس، كتاب «عروةالوثقى» و كتابهاى ديگرى تأليف كرد، شاگردان بزرگى تربيت نمود. و مدرسه علميه «سيد» را بنا نهاد.

پس از حمله قواى انگلستان به سرزمين اسلامى عراق، با صدور اعلاميه و فرستادن فرزند خود به جبهه، مقاومت مردم و علماى عراق را تأييد كرد. در برابر انحرافهاى بوجود آمده در نهضت مشروطيت استاد و بر مطابقت آن با دستورات اسلام و شريعت مقدسه تأكيد كرد.

آيةاللّه سيد ابوالحسن اصفهانى در سال 1284 ه. ق. به دنيا آمد. در اوائل بلوغ وارد حوزه علميه اصفهان شد و در سال 1308 ه. ق. به نجف رفت. پس از فوت آيةاللّه «ميرزا محمّدتقى شيرازى» به مرجعيت رسيد، در مراتب علمى بر ديگران برترى داشت، فقيهى مدير و مدبر بود، به اصلاح جامعه مى‌انديشيد و در فكر هدايت و رفع كاستى‌هاى مردم بود. در ادامه خط فقه شيعه، علاوه بر تدريس، كتاب «وسيلةالنجاة» را تأليف و شاگردان زيادى تربيت كرد.

پس از سلطه دولت انگلستان بر عراق، به مبارزه با اين دولت و سرسپردگانش پرداخت و در اين راه به ايران تبعيد شد. سرانجام پس از عمرى خدمت به اسلام در سال 1365 ه. ق. دار دنيا را وداع گفت.