«... در هر نهضت و انقلاب الهى و مردمى علماى اسلام اولين كسانى بوده‌اند كه بر تارك جبينشان خون و شهادت نقش بسته است. كدام انقلاب مردمى- اسلامى را سراغ كنيم كه درآن حوزه و روحانيت پيش كسوت شهادت نبوده‌اند و بر بالاى دار نرفته‌اند و اجساد مطهرشان بر سنگفرشهاى حوادث خونين به شهادت نايستاده است؟» [1]

ز- تكيه گاه محرومان‌

بيشتر فقهاى اسلام از ميان قشرهاى محروم برخاسته و خود زندگى ساده‌اى داشته‌اند؛ از اين رو با درد دردمندان آشنا بوده، مشكلات آنان را از نزديك لمس مى‌كردند و همواره پشتيبان آنان بوده در حد توان خود به آنان كمك مى‌كردند. علماى بزرگ شيعه در امور فكرى، اعتقادى و سياسى مرجع و راهنماى مستضعفان بوده و با ارشادهاى خود توده‌هاى مستضعف را تقويت و بسيج كرده، به دست آنان ضربه‌هاى كوبنده‌اى بر پيكر مستكبران وارد كرده‌اند.

ساده‌زيستى فقهاى اسلام و مواسات و همراهى آنان با محرومان در گفتار و كردار سبب شده كه توده‌هاى مستضعف دعوت آنان را پذيرفته در اجراى فرمان ايشان جانفشانى كنند. شهيد مطهرى در اين زمينه مى‌گويد:

«... كدام رهبرى توانسته است مانند همين رهبرى سنتى (رهبرى فقها) موج بيافريند و حركت خلق كند؟ در اين صد ساله اخير كه از قضا دوره فرنگ رفته‌ها و روشنفكران متجدد ضد سنت است، كدام رهبرى غير سنتى توانسته است يك دهم رهبرى سنتى جنبش به وجود آورد ...؟» [2]

تاريخ مبارزات شيعه گواه اين مطلب است كه فقهاى متعهد همواره در كنار مردم، طعم زندان و شكنجه و اسارت را چشيده و در صحنه‌هاى خون و شهادت الگوهاى صادقى براى مردم بوده‌اند. رهبر انقلاب رضوان الله عليه در اين زمينه فرمود:

«صدها سال است كه روحانيت اسلام تكيه‌گاه محرومان بوده است؛ هميشه مستضعفان از

[1] - صحيفه نور، ج 21، ص 89.

[2] - نهضتهاى اسلامى در صد سالۀ اخير، شهيد مطهرى، ص 77.