خلاصه‌

سيد مرتضى و سيد رضى دو تن ازعلماى بزرگ شيعه مى‌باشند. نسب اين دو برادر با پنج واسطه به حضرت امام موسى بن جعفر عليه السلام مى‌رسد. سيد مرتضى مقام علمى والايى داشت، جامع علوم مختلف بود، به ماديات بهايى نمى‌داد و سخاوت زيادى داشت.

او خدمتهاى علمى- اجتماعى زيادى به جامعه اسلامى كرد و مسؤوليتهايى همچون رهبرى علويان، نظارت بر كار قضات و سرپرستى حاجيان را به عهده گرفت.

اين عالم بزرگ در قرن چهارم ه. ق. كه قرن شكوفايى فرهنگ شيعه بود، در راستاى گسترش آن، كتابهاى زيادى به رشته تأليف درآورد و با ابزار شعر نيز حقايق اسلام را بيان كرد.

سيد رضى نيز همچون برادرش سيد مرتضى، در زمان خود گوى سبقت را در صحنه علم و عمل از ديگران ربود. او مناعت طبع و همتى عالى داشت، به دستورات دين پايبند و حافظ قرآن بود. با وجود داشتن مسؤوليتهاى مهم اجتماعى رابطه خود را با علم و دانش قطع نكرد و به تربيت دانشجويان و رسيدگى به امور آنان پرداخت، جود و بخشش زيادى داشت و به فقرا رسيدگى مى‌كرد.

در راستاى پاسدارى از معارف شيعه كتاب عظيم «نهج البلاغه» و دهها كتاب ديگر تأليف كرد و با ابزار شعر به بيان حقايق و مبارزه با خلفا پرداخت.