صراحت آن را بيان مى‌كند:

(انَّا مَكَّنَّا لَهُ فِى الْارْضِ وَ اتَيْناهُ مِنْ كُلِّ شَىْ‌ءٍ سَبَباً) [1]

ما در زمين به او امكاناتى داديم و از هر چيزى وسيله‌اى بدو بخشيديم.

تمكين يعنى قدرت دادن، خداوند ذى‌القرنين را متمكن ساخت تا با ملك و سلطنت به هر شكلى كه بخواهد در زمين تصرف كند. [2]

او چنان قدرتمند بود كه تمام گردنكشان و زورمندان در پيش وى خاضع و دشمنان در مصاف با او پر شكسته بودند. او در ميدان جنگ از سرما و گرما، ناهمواريها و دشواريها باك نداشت. [3]

او در سفر سوم به مردم مستضعف برخورد كرد كه از سوى يأْجوج و مأْجوج پيوسته مورد ستم قرار مى‌گرفتند. آنان از ذى‌القرنين استمداد كردند تا ميان آنها و يأجوج و مأجوج سدّى ايجاد كند تا از تهاجم و مزاحمت آنان رهايى يابند او پيشنهاد آنها را پذيرفت و پس از تدارك ابزار و آلات و قالبهاى آهن، مس مذاب سدّ فولادينى ساخت ولى برخلاف قدرتمندان در پايان كار، به علم و آگاهى و قدرت فكرى و فنّى خود مغرور نگشت بلكه آن را از آنِ خدا دانست و گفت: (هذا رَحمْمَةٌ مِنْ رَبّى) [4]

اين رحمتى است از جانب پروردگارم.

2- مؤمن آل ياسين‌

خداوند پيامبرانى را براى هدايت مردم «انطاكيّه» [5] دومين شهر بزرگ سرزمين شامات، فرستاد ولى آنها همچنان در كفر خود باقى مانده و از پيامبران الهى اعراض كردند و حتّى به مخالفت و تهديد و شكنجه آنان پرداختند. در اين هنگام مردى كه بعدها

[1] - كهف (18)، آيۀ 84.

[2] - الميزان، ج 13، ص 360.

[3] - تفسير المراغى، جزء 16، ص 15؛ تفسير نمونه، ج 12، ص 526؛ و فى ظلال القرآن، جزء 16، ص 10.

[4] - كهف (18)، آيۀ 98.

[5] - اين شهر كه هم اكنون از شهرهاى تركيه و بين اسكندريه و حلب واقع شده در قديم يكى از سه شهر بزرگ «روم» محسوب‌مى‌شد.