با دقت در آيات سوره يوسف روشن مى‌شود كه صفاتى كه مستقيم يا غيرمستقيم به زليخا نسبت داده شده و واژه‌هايى كه او را معرفى كرده همانند: «ظالمون»، «فحشاء»، «كاذب»، «مكار»، «گناهكار»، «خطاكار»، «گمراه»، «نادان» و «خيانت‌پيشه» در مجموع چهره او را مطرود و منفور مى‌سازد. [1]بويژه هنگامى كه از زبان وى نقل مى‌كند كه گفت:

«اكنون حقيقت آشكار شد و من به خواهش نفسم با يوسف قصد مراوده داشتم.» [2]

با اين عبارات و صفات زنى معرفى مى‌گردد كه عبرت‌آميز است و يك كلمه مدح از زيباييهاى ظاهرى او نشده و حتى نام او نيز نيامده‌است. [3]

3- تقطيع و تكرار

تكرار وقايع تاريخى از روشهاى ديگر قرآن است كه نكات فراوانى دارد چون جريان بنى‌اسرائيل و حضرت موسى عليه السلام كه در اكثر سوره‌هاى قرآن به تفصيل، يا به اختصار و يا به اشاره و گذرا مطرح شده‌است؛ البته نه به صورت يكنواخت، كليشه‌اى و قالبى؛ بلكه به صورت مقطّع، گزينشى و با الفاظ و عبارات متفاوت كه خواننده خود بايد آنها را به هم مرتبط سازد. اين روش با وجود تكرار زياد دربردارنده نكات برجسته و درسهاى تازه‌اى است كه با ملاحت خاصّى، حسِ‌تنوع و تجدّدطلبى انسان را نيز به خوبى اشباع مى‌كند و هيچ‌گونه خستگى و تنفّرى پديد نمى‌آورد. با توجه به سودمند بودن تكرار، قرآن ديگران را نيز امر مى‌كند كه تذكرات مفيد را پياپى يادآور شوند كه تذكرات متوالى در تربيت و تزكيه نفس اثر زيادى دارد:

(وَذَكِّرْ فَانَّ الذِّكْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنينَ) [4]

و پيوسته تذكّر ده، زيرا تذكّر مؤمنان را سود مى‌بخشد.

[1] - ر. ك، يوسف (12)، آيات 23-32 و 50-53.

[2] - همان، آيۀ 51.

[3] - ر. ك، تاريخ در قرآن، ص 98-100.

[4] - ذاريات (51)، آيۀ 55.