درس 16 پس از نهروان گروههاى ترور و غارت‌

معاويه، با همه قدرت و نفوذى كه در خود و مردم شام سراغ داشت، و با همه پراكندگى كه در ميان سپاه عراق به وجود آورده بود، مطمئن نبود كه بتواند با تهاجم به مركز حكومت اميرمؤمنان عليه السلام پيروز گردد. چون صحنه‌هاى هولناك نبرد «صفين» و ضرب شستهايى كه از امام عليه السلام خورده بود، به وى اجازه چنين اقدامى نمى‌داد. و پيشرفتهايى كه تاكنون نصيب وى شده بود، در سايه اعْمال «نيرنگ» بود؛ از اين رو در پاسخ پيشنهاد برخى از يارانش مبنى بر حمله به كوفه، جواب منفى داد و گفت:

«تنها راهِ از پاى درآوردن مردم عراق، و تضعيف حكومت مركزى، جنگ و گريز، و يورش و غارت به وسيله واحدهاى پراكنده در مناطق مختلف عراق است؛ زيرا اين روش سبب خواهد شد طرفداران ما به تدريج نيرومند، و جبهه عراق گرفتار ضعف و اندوه شود. طبعاً بزرگان و اشراف عراق با مشاهده اين وضع، به سوى ما آمده، على را ترك خواهند كرد.»

به دنبال اين تصميم، تيمهايى تحت فرماندهى افرادى چون: «نُعْمانِ بنِ بَشير»، «سُفيانِ بنِ عَوْف»، «عبداللَّه بن مَسعده»، «ضَحّاك بن قَيْس» و «بُسْرِ بنِ ارطاة» تشكيل داد و به مناطق مختلف عراق گسيل داشت، تا فرمان او را كه ارمغانى از نابودى و ترس و رعب براى مسلمانان به همراه داشت، اجرا كنند.

اينكه داستان اسفبار اين تجاوزها و غارتها را در ضمن شناسايى سردسته‌هاى غارتگر- بطور اختصار- بازگو مى‌كنيم:

نُعْمانِ بنِ بَشير

وى، كه از انصار و طايفه خَزْرَج بود، در شورشهاى دوران عثمان از هواداران خليفه بود.

و پس از قتل عثمان، پيراهن خون آلود او را به شام برد و تسليم معاويه كرد و از آن پس‌