پسر ابَىّ بعدها شاهد روى آوردن گسترده مردم به پيامبر شد از اين رو به خدمت پيامبر رسيد و به زبان، ادّعاى اسلام كرد ولى در باطن و عمل همواره با آن مخالفت ورزيد و از آن پس هدايت و رهبرى منافقان را برعهده داشت و با هواداران منافق و هم‌پيمانن يهوديى‌اش سعى مى‌كردند كه در كار پيامبر (ص) اخلال ايجاد كرده، نهضت اسلامى را دچار مشكل نمايند.

بناى مسجد النّبى‌

نخستين اقدام رسول خدآ (ص) در مدينه تأسيس مجد بود. وى زمينى را كه ناقه‌اش در آنجا زانو زده بود از سرپرست كودكان به مبلغ ده دينار براى مسجد خريدارى كرد.

همه مسلمانان در ساختن مسجد همكارى مى‌كردند. رسول خدا (ص) نيز مانند ديگران كار مى‌كرد و از اطراف سنگ مى‌آورد. «اسَيْدِ بْنِ حُضَيْر» جلو رفت و عرض كرد:

«يا رسول اللَّه! اجازه ديهد من اين سنگ را ببرم.»

فرمود: «برو سنگ ديگرى بردار.» [2]

كار رسول خدا (ص) موجب تشويق و نشاط ديگران بود. يكى از مسلمانان آنچنان به وجد آمده بود كه ضمن كار، اين مضمون را مى‌خواند:

لَئِنْ قَعَدْنا وَالنَّبِىُّ يَعْمَلُ لَذاكَ مِمَّا الْعَمَلُ المُضَلَّلُ‌

اگر ما بنشينيم و حال آنكه پيامبر (ص) كار مى‌كند، هر آينه عمل گمراهى از ما سر زده است.

آنان با شوق و اخلاص در ضمن كار اين رجز را با هم مى‌خواندند:

لا عيشَ الّا عيشُ الْآخِرَه اللَّهُمَّ ارْحَمِ الْأَنْصارَ وَالْمُهاجِرَه‌

[1] اعلام الورى ص 80