دلائل حكم سَعْد

1- حكم كتاب دينى يهود (تَوْرات) كه بلاشك مورد قبول يهود بود. چون در تورات آمده است: «هنگامى كه به قصد جنگ آهنگ شهرى نمودى، نخست آنان را به صلح دعوت كن و اگر آنان از در جنگ وارد شدند، شهر را محاصره كن و هنگامى كه بر شهر مسلط گشتى، همه مردان را از دم تيغ بگذران و زنان و كودكان و حيوانات و هر چه را در شهر بود، به غنيمت بردار.» [1]

2- پيمان جداگانه رسول خدا با يهود مدينه به هنگام ورود. در يكى از بندهاى آن كه به امضاى طرفين رسيده آمده است: هر گاه يهود بر ضد پيامبر (ص) و ياران او گامى بردارند و با سلاح و مركب در اختيار دشمنان او قرار دهند، دست پيامبر (ص) در ريختن خون و ضبط اموال و اسير كردن زنان و كودكان آنها باز خواهد بود.

3- سَعْد و ساير دور انديشان مسلمان مى‌دانستند كه اگر آنان از اين مهلكه جان سالم بدر برند، همچون يهود بَنى قَيْنُقاع كه با تحريكاتشان نبرد احد را بپا كردند و موجب شهادت عده‌اى شدند، و چون بَنى نَضير كه فتنه بزرگ احزاب را راه انداختند و نزديك بود اساس اسلام را بر كنند، اينان نيز اتحاديه عظيمى را بر ضد اسلام بر پا مى‌كنند و زنده ماندن اين عناصر خطرناك به صلاح نهضت اسلام نبود.

فرجام پيمان شكنان‌

رسول خدا فرمان داد تا با اسرا به نيكى رفتار شود. از اين رو آب خنك و غذاى كافى در اختيارشان نهاده شد. آنگاه به امر رسول خدا (ص) خندقهايى حفر شد و هفتصد [2] جنگاور تيره بخت يهود، كه عليرغم برخوردارى از مزاياى همزيستى مسالمت‌آميز، با پيمان شكنى خويش قصد نابودى مسلمانان را داشتند، با شمشير على (ع) و زبير نابود شدند. تعدادى هم توسط مردان قبيله اوْس به هلاكت رسيدند. در ميان اعدام

[1] . تورات، سِفْر تثنيه، فصل 20

[2] . تعدد آنها را 600 و 900 نفر هم نوشته‌اند