عبدالمطّلب همچون پدرش مردى بزرگوار، بخشنده و حكيم و سفره غذا و شير و عسلش براى نيازمندان گسترده بود.

تجلّى اين صفات برجسته در وجود جدّ بزرگوار پيامبر (ص) آوازه او را در همه جا بلند و برترى‌اش را آشكار ساخت، به گونه‌اى كه همگان سرورى‌اش را پذيرفته به فضل و برترى‌اش اعتراف كردند.

قريش، مدّعى شركت در غنائم به دست آمده شد. عبدالمطلّب نپذيرفت. مسأله موكول به قرعه بين كعبه، عبدالمطّلب و قرش شد. دو آهوى طلايى به نام كعبه، و شمشيرها و زره به اسم «عبدالمطّلب» درآمد و در سهم قريش چيزى قرار نگرفت.

«عبدالمطّلب»، سهم خود را هم به كعبه بخشيد و با آن آهوان طلايى كعبه را زينت بخشيد. [1]

براساس نوشته «ابن قتيبه»، تمامى هاشمى‌نسبان از طريق «عبدالمطّلب» به «هاشم» منتهى مى‌شوند؛ زيرا اگرچه هاشم پسران ديگرى نيز داشت، ولى از ايشان نسلى باقى نماند. [2]

وى، خدا را به يگانگى مى‌شناخت و جز او معبودى نپرستيد و هر سال ماه رمضان را در غار «حرا» اعتكاف مى‌كرد و به عبادت خدا مشغول مى‌شد. [3]

بريدن از خلق و پيوستن به حق در طول ماه رمضان، عبدالمطّلب را از ياد تهيدستان و بيچارگان غافل نمى‌كرد بلكه دستور مى‌داد در طول اين ماه به فقرا غذا دهند. [4]

تلاشهاى نياى ارجمند رسول خدا (ص) به رفع مشكلات مادى و گرفتاريهاى‌

[1] . ر. ك. السيرة النبويّة، ابن هشام، ج 1، ص 144-15 و 154-155

[2] . المعارف، ص 34

[3] . الكامل فى التّاريخ، ج 2، ص 15

[4] . همان مدرك