در آيه ديگر مى‌فرمايد:

(وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً كَذلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَكَ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِيلًا.) [1]

كافران (به اعتراض) گفتند: چرا قرآن (اگر از جانب خداست) يكجا نازل نگرديد؟ (حكمتش اين است كه) تا قلب تو را با ارتباط پياپى با مقام وحى استوار سازيم و آن را تدريجاً و به آهستگى و ترتيب بر تو خوانديم.

بنابراين طبيعى بود كه پس از نزول آياتى از سوره «عَلَق» و «مُدَّثِّر» وحى براى مدّتى قطع گردد؛ ولى مشركان كه جريان وحى را زير نظر داشتند، از انقطاع وحى شادمان شده و آن را وسيله سرزنش و شماتت آن حضرت قرار داده به يكديگر مى‌گفتند:

«محمّد را پروردگارش براى هميشه واگذاشته و بر او خشم گرفته است.»

و «امِّ جميل» همسر «ابولهب» از راه شماتت به پيامبر (ص) مى‌گفت:

«شيطانت تو را براى هميشه ترك كرده و بر تو خشم گرفته است.» [2]

اين موضوع بر پيامبر (ص) گران آمد و آن حضرت را محزون ساخت، تا آنكه سوره «ضحى‌» نازل شد:

(وَالضُّحَى‌ وَالَّيْلِ إِذَا سَجَى‌ مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى‌.) [3]

سوگند به روز روشن و شب به هنگام تاريكى آن كه خدايت تو را رها نكرده و بر تو خشم نگرفته است. [4]

با نزول اين آيات، نگرانى رسول خدا (ص) برطرف، و قريش خلع سلاح شد.

[1] . فرقان، آيه 32

[2] . تفسير: الكشّاف، زمخشرى، ج 4، ص 766

[3] . ضُحىٰ‌، آيات 1-3

[4] . ر. ك. السيرة النبويّة، ابن هشام، ج 1، ص 257